ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ & ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ: Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Σήμερα, βαδίζουμε προς την συγκρότηση κυβερνήσεως συνεργασίας. Ελπίζω οι διεργασίες να έχουν θετική έκβαση και να σταθούν όλοι στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη και αν κάνουν τα επικοινωνιακά τους παιχνιδάκια.
Από τα μέχρι σήμερα γεγονότα, θεωρώ ότι ιδιαιτέρως πρέπει να συγκρατηθούν: α)η στάση του προέδρου της Ν.Δ. και οι επάλληλες αλλαγές στην στάση του, που από τους περιπάτους στο Ζάππειο, φτάσαμε στο «περνά περνά η μέλισσα», προφανώς οι νουθεσίες των ευρωπαίων ομοϊδεατών του, τον … έπεισαν να ανακαλέσει την δήλωσή μετά την διεξαγωγή της διαδικασίας στο Κοινοβούλιο και να συμπράξει στην συγκρότηση μιας Κυβερνήσεως συνεργασίας, β) η αντίδραση και συμπεριφορά βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι καθ’ έξιν επιδίδονται σε φραστικούς λεονταρισμούς και πρακτική όρνιθας, αλλά και άλλων, οι οποίοι έχασαν την ψυχραιμία τους και με σπουδή εξέφραζαν, κάποιες φορές και άκομψα, την όποια αντίρρησή τους, γ) την ασύντακτη και μη σοβαρή τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμη φορά επέδειξε ότι είναι ανώριμος και ασταθής πολιτικός χώρος-ομοσπονδία όπου επικρατούν οι νεφελώδεις, αριστερίστικες κραυγές, με ανώριμη και εφηβική ηγεσία, δ) η ατολμία των άλλων κοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων να τοποθετηθούν ευθέως. Θα περίμενα ο Φώτης Κουβέλης και η Ντόρα Μπακογιάννη να έχουν πιο καθαρή και συνεπή τοποθέτηση.
Για αυτούς του λόγους, παρά την κριτική οπτική, με την οποία αντιμετωπίζω χειρισμούς της Κυβέρνησης και η οποία οπτική δεν αίρεται, θεωρώ ότι η πράξη του Γιώργου Παπανδρέου, να προκαλέσει αυτή την όλη αυτή συζήτηση -ατυχώς δεν έγινε δυνατόν να αναπτυχθεί ψύχραιμος επί της ουσίας διάλογος-, είχε θετικά κίνητρα και έντιμες προθέσεις. Φοβούμαι ότι δυστυχώς μείναμε στα μικρά και ανούσια, για μια ακόμη φορά.
6η Νοεμβρίου 2011
ΠΗΓΗ: απόσπασμα από σχόλιο του Λυκούργου Χατζάκου στο Facebook
 Ολόκληρο το κείμενο



Πολλοί, εξανίστανται γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε –κατά τον ισχυρισμό τους-, σε κίνδυνο την συμμετοχή μας στην «Ευρώπη», με την διενέργεια δημοψηφίσματος. Με την δημοσίευση κειμένου μου στο οποίο υπεστήριζα την πρόταση αυτή, έγινα αποδέκτης κριτικής, κλιμακούμενης από την επίδειξη σκωπτικής συμπάθειας έως την απροκάλυπτη ειρωνεία και την ύβρη.  Βεβαίως υπήρξαν και πολλά θετικά σχόλια, αυτά όμως δεν χρειάζεται να σημειώσω ιδιαίτερα. Από μιας αρχής, τους ευχαριστώ όλους για τον κόπο να διαβάσουν τα όσα παρέθετα.
            Παρά την επίγνωση, ότι ο λόγος μου και μικρής εμβέλειας είναι και ότι καλύτεροι και επαρκέστεροι από εμένα αρθρογραφούν, αντιλαμβάνομαι ως υποχρέωση μου -προς διευκόλυνση, όσων μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν και να σχολιάσουν γραπτά ή σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το κείμενό μου, εκφράζοντας με κομψό ή άκομψο τρόπο τις αντιρρήσεις τους-, την επεξήγηση των αιτίων που διεμόρφωσαν την θέση την οποία εγγράφως διετύπωσα, προκειμένου να έχουν καλύτερη εικόνα των λόγων για τους οποίους, αναλαμβάνουν το άχθος της . . . αμαρτίας που επιφέρει η ύβρις. Ας το πράττουν, αλλά, ας το πράττουν για τους ορθούς λόγους.
            Από μιας αρχής, να διευκρινίσω ότι απολύτως, η οπτική μου είναι Ευρωπαϊκή και καμία αμφισβήτηση δεν προβάλλω για τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, την πλήρη και ενεργό συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Όταν, όμως, συζητάμε για συμμετοχή στην Ευρώπη, το ευρώ και τα πλείστα, όσα, θετικά συνεπάγεται αυτή η συμμετοχή, είναι, απολύτως λογικό και αναγκαίο, να αναρωτηθούμε ποιά είναι η Ευρώπη αυτή, να αναλύσουμε τα σημερινά δεδομένα, προκειμένου να αντιληφθούμε την πραγματικότητα σε πλήρες εύρος, ικανό να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα και στρατηγική.
Σήμερα, βλέπουμε λοιπόν, Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πορτογαλία, Η Ιρλανδία, η Ισπανία και αυτή, ακόμη η Ιταλία να αντιμετωπίζουν προβλήματα και να έχουν περιέλθει σε κατάσταση ίδια ή παρόμοια με αυτήν της Ελλάδας. Δηλαδή, μεγάλα ελλείμματα τα οποία εμφανίζονται στον δημόσιο ή στον τραπεζικό τομέα, δημοσιονομικά προβλήματα και αταξίες, τα οποία, μπορεί να οφείλονται σε διαφορετικές αιτίες, αλλά, πάντοτε οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Κρίση! Από την άλλη πλευρά, οι Γερμανία και Γαλλία, εμφανίζονται ευημερούσες και τελικά, αυτές είναι οι χώρες που  καθορίζουν το παιχνίδι στην ευρωπαϊκή ζώνη και την ζώνη του ευρώ, ειδικώτερα. Δηλαδή, τα ελληνικά προβλήματα δεν αποτελούν μοναδικό φαινόμενο, ούτε φυσικά αποτελεί η Ελλάδα την γενεσιουργό αιτία τους.
Δεν υπάρχει λόγος αυτή την στιγμή να προβώ σε περαιτέρω ανάλυση, είναι όμως κατανοητό, νομίζω, ότι ο πυρήνας του όλου προβλήματος αφορά στην επάλληλη  αστάθεια του τραπεζικού συστήματος καθώς, σήμερα, ο καπιταλισμός στην Δύση, έχει παύσει να είναι παραγωγικός και επιδίδεται σε τοκογλυφικές δραστηριότητες. Τα συσσωρευμένα κεφάλαια δεν επενδύονται σε διαδικασίες παραγωγής προϊόντων και έργων, αλλά, γίνονται τραπεζικά προϊόντα και επενδυτικές χρηματιστηριακές «φούσκες». Αυτό είναι, προδήλως και το διακύβευμα για τον Γαλλογερμανικό άξονα. Δεδομένο είναι επίσης το γεγονός ότι για μια χώρα, η οποία έχει απολέσει την οικονομική της  βάση, εμφιλοχωρούν, εντός του διαμορφωμένου παγκόσμιου  περιβάλλοντος, κίνδυνοι ευρύτερων απωλειών, ακόμη και  στο επίπεδο της εθνικής κυριαρχίας της. Ευνοήτως, όταν αυτό αφορά στην Ελλάδα, με τις γνωστές γενετήσιες παθογένειες στην οικονομική και εν γένει δημόσια δραστηριότητα, μεγεθύνονται και οι κίνδυνοι και οι επιπτώσεις.
Εξ αυτών και η λυσσώδης αντίδραση Μέρκελ-Σαρκοζί και των άλλων εμπλεκομένων στο ελληνικό ζήτημα, προφανώς, γιατί σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να αμφισβητηθεί η ισορροπία από μια ενδεχόμενη αρνητική έκβαση του δημοψηφίσματος ή ακόμη και να αμφισβητηθεί η δυνατότητα επιβολής του συστήματος αυτού. Και τούτο είναι που αναδεικνύει την κενότητα ή την σκοπιμότητα των λόγων, όσων  αντέδρασαν, με τον τρόπο που αντέδρασαν, στο εσωτερικό της χώρας.
Με το δημοψήφισμα, οι Έλληνες πολίτες, εκαλούντο να τοποθετηθούν στην ουσία του διλλήματος: αποδοχή των όρων και συμμετοχής σε αυτό το σύστημα ή όχι. Η πρόταση του Πρωθυπουργού, για δημοψήφισμα επί της συμβάσεως, έθετε το ερώτημα ευθέως μεν, κομψά δε. Η ανταπάντηση των ηγετών Γαλλίας και Γερμανίας, περί διενέργειας δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη, έθετε το ίδιο ακριβώς δίλλημα, με τρόπο απολύτως συμβατό με την αντίληψή τους.
Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι το γεγονός, ότι οι αντιδράσεις στην Ελλάδα, τόσον από πλευράς ΜΜΕ όσον και  από τον πολιτικό κόσμο (έχει ένα ενδιαφέρον να δούμε ποιοί και πώς αντέδρασαν), βρέθηκαν σε απόλυτη ταύτιση με εκείνους οι οποίοι πρωταγωνιστούν στο σύστημα αυτό, δίνοντας βάση σε όσα λέγονται για συμφέροντα που πρέπει να προστατευθούν ή να εξυπηρετηθούν. Φυσικά και πάντοτε με την συνδρομή των «χρήσιμων ηλίθιων», ο θόρυβος δεν επέτρεψε την λογική επεξεργασία των δεδομένων και την εξαγωγή συμπερασμάτων. Τα ουρλιαχτά περί διενεργείας εκλογών, δεν μπορώ να τα λάβω σοβαρά, υπ’ όψιν, καθώς οι εκλογές, ποσώς απαντούν στο κυρίαρχο δίλλημα και επομένως στερούνται ουσιαστικού νοήματος, αυτή την στιγμή και πρακτικώς δεν επιλύουν κανένα πρόβλημα.
Σήμερα, βαδίζουμε προς την συγκρότηση κυβερνήσεως συνεργασίας. Ελπίζω οι διεργασίες να έχουν θετική έκβαση και να σταθούν όλοι στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη και αν κάνουν τα επικοινωνιακά τους παιχνιδάκια.
Από τα μέχρι σήμερα γεγονότα, θεωρώ ότι ιδιαιτέρως πρέπει να συγκρατηθούν: α)η στάση του προέδρου της Ν.Δ. και οι επάλληλες αλλαγές στην στάση του, που από τους περιπάτους στο Ζάππειο, φτάσαμε στο «περνά περνά η μέλισσα», προφανώς οι νουθεσίες των ευρωπαίων ομοϊδεατών του, τον … έπεισαν να ανακαλέσει την δήλωσή μετά την διεξαγωγή της διαδικασίας στο Κοινοβούλιο και να συμπράξει στην συγκρότηση μιας Κυβερνήσεως συνεργασίας, β) η αντίδραση και συμπεριφορά βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι καθ’ έξιν επιδίδονται σε φραστικούς λεονταρισμούς και πρακτική όρνιθας, αλλά και άλλων, οι οποίοι έχασαν την ψυχραιμία τους και με σπουδή εξέφραζαν, κάποιες φορές και άκομψα, την όποια αντίρρησή τους, γ) την ασύντακτη και μη σοβαρή τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμη φορά επέδειξε ότι είναι ανώριμος και ασταθής πολιτικός χώρος-ομοσπονδία όπου επικρατούν οι νεφελώδεις, αριστερίστικες κραυγές, με ανώριμη και εφηβική ηγεσία, δ) η ατολμία των άλλων κοινοβουλευτικών πολιτικών κομμάτων να τοποθετηθούν ευθέως. Θα περίμενα ο Φώτης Κουβέλης και η Ντόρα Μπακογιάννη να έχουν πιο καθαρή και συνεπή τοποθέτηση.
Για αυτούς του λόγους, παρά την κριτική οπτική, με την οποία αντιμετωπίζω χειρισμούς της Κυβέρνησης και η οποία οπτική δεν αίρεται, θεωρώ ότι η πράξη του Γιώργου Παπανδρέου, να προκαλέσει αυτή την όλη αυτή συζήτηση -ατυχώς δεν έγινε δυνατόν να αναπτυχθεί ψύχραιμος επί της ουσίας διάλογος-, είχε θετικά κίνητρα και έντιμες προθέσεις. Φοβούμαι ότι δυστυχώς μείναμε στα μικρά και ανούσια, για μια ακόμη φορά.