Μήπως κατέστημεν η χλεύη των ηττημένων;

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Χτες το βράδυ είδα ένα φίλο (και σύντροφο) «σαν ξωτικό να τριγυρνά» (όχι με μοτοσικλέτα). Εσερνε τα βήματα μεσονυχτίς στον άδειο, λερό δρόμο της πόλης -ίδιο φάντασμα- σαν εκείνους τους πλάνητες που στο βλέμμα τους διακρίνεις την απελπισιά.

Πού να ακουμπήσω (την ελπίδα) σύντροφε, πού να σταθώ (όρθιος), πού να κρύψω (την ντροπή μου), ψιθύρισε… Σκυφτός ήτανε κι αδέξια ρουφούσε τα δάκρυα (εκείνα τα πνιχτά, ντροπαλά απόνερα των ματιών…).

Στο νεύμα μου (της κατανόησης) συνοδευόμενο από σέρτικο τσιγάρο (της προσφοράς), το τράβηξε βαθιά κι η κάφτρα λαμπύρισε στο σκοτάδι… Το μάτι του, άγριο για τσιγάρο, με κοίταξε διαπεραστικά και με αιφνιδίασε ρωτώντας: «Μήπως κατέστημεν η χλεύη των ηττημένων;».

Και συνέχισε (σε στιλ τρελού πιερότου σε μαύρο θέατρο) μ΄ εκείνο το υπέροχο του Μανόλη Αναγνωστάκη.

«Είστε υπέρ ή κατά, έστω απαντήστε μ΄ ένα ναι ή μ΄ ένα όχι. Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί, πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε.Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή, παιδιά, γυναίκες, έντομα, βλαβερά φυτά, χαμένες ώρες, δύσκολα πάθη, χαλασμένα δόντια. Μέτρια φιλμ. Κι αυτό σας βασάνισε ασφαλώς. Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Εστω με ναι ή όχι…».

Χάθηκε γοργά μέσα στη νύχτα και το πούσι της, παρότι απάντησα πως υπάρχουν παρόντες, αποφασισμένοι να διαφυλάξουν τη χώρα από την καταστροφή, να διασφαλίσουν την εθνική περηφάνια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Ανέσυρα στη μνήμη ήχους και στίχους. Οι ποιητές μου 'βαλαν δύσκολα σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες.

Αναρωτήθηκα μεμιάς τι θα συνέβαινε αν βρίσκονταν στη ζωή οι συλλογικοί διανοούμενοι και δεν τους διέλυαν, αν δε φιμώνονταν οι φωνές της νηφάλιας κριτικής που ασκήθηκε, αν οι θεσμοί λειτουργούσαν, αν έστω και πριν από λίγο δρομολογούνταν οι διαδικασίες για δημοκρατική διέξοδο.

Η πόλη ήδη κοιμόταν. Μου φάνηκε, κάτω από φώτα κόκκινα...

ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ/09.11.2011