ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Λυπάμαι πολύ, αλλά τα βασικά διακυβεύματα είναι άλλα, είναι αλλού και -πολύ φοβούμαι- για άλλους. Οχι γι' αυτούς που δημοσιολογούν εκτός τόπου και χρόνου, ως νεόκοποι τιμητές πάντων και πασών.Μέσα στη σχιζοφρένεια του κατ' ευφημισμόν «πολιτικού συστήματος» (ενώ πρόκειται περί παραπολιτικού συστήματος) διάφοροι, αντί να προβληματίζονται (πολύ περισσότερο να ενεργούν) για την ταχύτερη έξοδο της χώρας από την κρίση (με σχέδιο -μνημονιακό ή αντιμνημονιακό, δεν έχει σημασία επί του παρόντος), τυρβάζουν ως δήθεν αθώοι του αίματος, ως ταγοί της παρθενογένεσης με άναρθρες κραυγές για το «φαύλο, σάπιο, διεφθαρμένο, βρόμικο, ανήθικο και πελατειακό» πολιτικό - κομματικό σύστημα.
Συνήθως είναι παιδιά της δικής του μήτρας, ενίοτε χρωστώντας σ' αυτό την κοινωνική, επαγγελματική, επιστημονική και πολιτική τους άνοδο (και δεν ομιλώ για την οικονομική τους κατάσταση!), υπό τη σκέπη των ποικιλώνυμων αρχηγών, αρχηγίσκων, αυλικών του Μαξίμου, σφουγγοκωλάριων Χ. Τρικούπη και Ρηγίλλης και άλλων ηχηρών.
Ολοι αυτοί, αυτόκλητοι κήνσορες, εισαγγελείς του παρελθόντος, νομοφύλακες της ηθικής, προασπιστές της προοδευτικότητας, ευαγγελιστές του νέου, δεν είναι τίποτε άλλο από μασκαρεμένους πολιτικάντηδες που αγωνίζονται για τη διατήρηση των κεκτημένων τους, ως σχολιαστές εκ του ασφαλούς. Κάτι σαν αυτό που λέει ο λαός για τους «γύφτους» που κάτι «μάθανε» γι' αυτό και «πλακώσανε».
Ξεχνούν, βέβαια (εθελοτυφλούντες και ανιστόρητοι), ότι το πολιτικό σύστημα αντικατοπτρίζει το επίπεδο της κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης και αποτυπώνει τους (ταξικούς και διαταξικούς) συσχετισμούς ισχύος μέσω των κομματικών ανταγωνισμών που εκφράζονται διά των εκλογών. Κι ότι οι λαοί έχουν ηγεσίες που τους αξίζουν. Ηρθε η ώρα τους!
Ο Gramsi έγραφε το 1917: «Κάποιοι κλαψουρίζουν, άλλοι βλαστημάνε, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: ''Αν είχα κάνει κι εγώ το καθήκον μου, αν είχα προσπαθήσει ν’ ακουστεί η θέλησή μου, θα είχε συμβεί αυτό που συνέβη;''». Και ο J.F.K. παρότρυνε το 1961: «Μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα αλλά τι έκανες εσύ για την πατρίδα».
Το 2011 οι sans-culotte νέοι (βιώνοντας ημέρες απόλυτης κατακρήμνισης της χώρας), πριν από τα «τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών» - πατεράδων τους, μετράνε «το έχει τους».
Αυτοί ξέρουν. Νιώθουν το «χοντρό παιχνίδι», τα διλήμματα, τα διακυβεύματα. Ηρθε η ώρα τους! Γιατί «… στις γειτονιές που δε γονατίζουν, οι άνθρωποι μας περιμένουν μ' ελπιδοφόρα πρόσωπα, μ' άγρυπνα μάτια…» (Τίτος Πατρίκιος, 1948).
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 23 Νοεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου