Οι σίγουροι πως θα επιβιώσουν*

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
kmamelis@yahoo.gr
Χαρακτηριστικός ο τίτλος του ποιητή (* Τίτος Πατρίκιος).

Μας λέει:

Ολο και περισσότεροι εξαγγέλλουν μια καταστροφή πιστεύοντας σ’ αυτή την αναγκαία κάθαρση που θα ξαναγεννήσει καλύτερο τον κόσμο.
Κι αν πρόκειται χώρες ολόκληρες να γίνουν στάχτη χιλιάδες άνθρωποι να χαθούν δεν τους πολυνοιάζει.
Την ιστορία, λένε, την ξεγεννά η βία σίγουροι πως αυτοί θα επιβιώσουν
οπότε θα αναλύσουν πάλι τη νέα κατάσταση θα γράψουν το μυθιστόρημα, το χρονικό της, ή θα συνθέσουν μια ποιητική εποποιία όπου θα υμνούνται όσοι θυσιάστηκαν και θα δοξάζονται όσοι εξουσιάζουν.

Εχω ξαναγράψει ότι οι επίγονοι στην Ιστορία δεν είχαν καλή τύχη. (Γνωστότεροι οι επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που σπατάλησαν μιαν αυτοκρατορία σε βωμούς ευτελών ηδονών).

Στα δικά μας, οι επίγονοι του σοσιαλιστικού χώρου (μετά τον ιδρυτή της παράταξης Ανδρέα Παπανδρέου) που επιλέχτηκαν (όπως επιλέχτηκαν…) ως κληρονόμοι μιας μεγάλης πολιτικής περιουσίας, απεδείχθησαν, τελικώς, απλοί διαχειριστές της ισχυρής και μεγάλης μεταπολιτευτικής παράδοσης και την ξόδεψαν αλόγιστα (από ίδιον όφελος; από ανικανότητα; από άγνοια;). Δεν είναι η ώρα της αποτίμησης, οι αυστηροί ιστορικοί του μέλλοντος τους περιμένουν.

Αν και σοσιαλιστές, λησμόνησαν τη βαριά ευθύνη, δηλ. τη βασική διαχρονική στρατηγική θέση, που διατρέχει, πάνω ώς κάτω, τους σοσιαλιστές, όπου γης. Οτι ο νεοφιλελευθερισμός είναι άδικος, ανορθολογικός, απάνθρωπος.

Και αντί, σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης επέλασης να αγωνίζονται -συλλογικά και με δημοκρατικό τρόπο- για μεταρρυθμιστικά βήματα, έστω αργά, μιας άλλης πορείας σε σύστημα δίκαιο, ορθολογικό, ανθρώπινο και να υπερασπίζονται στρατηγικά το αναλλοίωτο των (ιδεολογικά αήττητων) αξιών του σοσιαλιστικού χώρου, εμπλέκονται σε μάχες οπισθοφυλακών, προσωπικών διαπληκτισμών, με μεταθέσεις ευθυνών, με αντιαισθητικές έριδες για τα δευτερεύοντα που «εισηγείται» η περιβάλλουσα αυτούς κρατικοδίαιτη μετριοκρατία (βουτηγμένη σε τέλμα συντηρητικής μετάλλαξης, για να διασώσει το «παντεσπάνι» της).

Η «γραμμή» τους εκτείνεται μέχρι την εφήμερη και αμφιλεγόμενη υστεροφημία τους και η στρατηγική τους (στην ουσία, φτηνός τακτικισμός) μετατρέπεται σε προσωπική διελκυστίνδα ιδεολογημάτων.

Εθελοτυφλούν μπροστά στον αφανισμό, καθώς επί του «ιματισμού» της ιστορικής παράταξης (σύμφυτης με ανατροπές και μεταρρυθμίσεις) «έβαλον κλήρον».

Αλλοι με σιωπή, άλλοι με φυλακή, άλλοι με ψέματα.

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 4 Φεβρουαρίου 2015 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ