Όταν τα συνθήματα γράφονται με κεφαλαία και οι ζωές διαγράφονται με ένα delete.
Διαβάζω πως 280.000 ομοσπονδιακοί υπάλληλοι απολύθηκαν το τελευταίο δίμηνο από την κυβέρνηση Τραμπ. Ο Ελον Μασκ φαίνεται πως έκανε τη δουλειά που του ανατέθηκε και αποχωρεί από την κυβέρνηση.
Ένα νούμερο που δύσκολα συλλαμβάνει το μυαλό, αν δεν αναλογιστεί κανείς πως πίσω από κάθε μία από αυτές τις θέσεις υπάρχουν άνθρωποι. Ζωντανοί οργανισμοί μιας κοινωνίας: οικογένειες, παιδιά, σχολεία, ενοίκια, νοσοκομεία, δάνεια, φόβοι, ελπίδες.
Κι όμως, η «Αμερική που θα γινόταν ξανά μεγάλη» αποφάσισε να κόψει από τη ρίζα μια μεγάλη φέτα του ίδιου της του κορμού. Οι πολίτες — που κάποτε χειροκροτούσαν από πίστη ή απελπισία — βλέπουν τώρα το όραμα να τους προσπερνά. Ίσως δεν κατάλαβαν καλά όταν άκουγαν το Make America Great Again. Ίσως νόμισαν πως εννοούσε αυτούς.
Εκ των υστέρων, φαίνεται πως το σύνθημα χρειαζόταν μια διευκρίνιση με μικρά γράμματα:
”…για τις μπίζνες μου και τους φίλους μου.”
Η «μεγαλοσύνη» που υπόσχονται οι ηγέτες σπάνια αφορά τους πολλούς. Συχνά, κρύβει έναν επιμελώς καμουφλαρισμένο μηχανισμό αποδόμησης του κοινωνικού ιστού. Οι αριθμοί δεν έχουν πρόσωπο. Οι απολύσεις δεν φωνάζουν. Οι άνθρωποι, όμως, πονάνε.
Όταν το “μεγάλο” σημαίνει “λιγότερους”, “φτηνότερους” και “σιωπηλούς”, τότε δεν πρόκειται για εθνικό σχέδιο. Πρόκειται για ιδιωτικό κέρδος.
Το ερώτημα δεν είναι αν οι πολίτες εξαπατήθηκαν.
Το ερώτημα είναι:
πόσες φορές ακόμα θα πιστέψουν πως το μεγαλείο μιας χώρας μπορεί να χτιστεί πάνω στα ερείπια των ανθρώπων της;
