Η αναστολή της ιδιότητας του μέλους για ένα έτος που επέβαλε το πειθαρχικό όργανο του ΠΑΣΟΚ στην Κατερίνα Μπατζελή, φαντάζει περισσότερο ως συμβολική «άδεια άνευ αποδοχών» παρά ως ουσιαστική κύρωση. Το επιχείρημα περί «προσβολής του προέδρου» φέρνει στο προσκήνιο ερωτήματα βαθύτερα από την ίδια την πράξη: ποια είναι η σχέση ενός προέδρου με το κόμμα και, ευρύτερα, με την κοινωνία;
Αν ο πρόεδρος αντιμετωπίζει την εσωκομματική διαφωνία σαν προσωπική επίθεση, τότε μάλλον συγχέει τον ρόλο του με εκείνον ενός προπονητή ποδοσφαιρικής ομάδας. Στην πολιτική όμως, δεν είσαι εκεί για να διατάζεις, αλλά για να συνθέτεις. Δεν ηγείσαι για να προστατευτείς από την κριτική, αλλά για να την ακούσεις – να αφουγκραστείς το πώς σκέφτεται, αντιδρά και αγωνιά η κοινωνία.
Η ποινή της Μπατζελή δείχνει περισσότερο την ανασφάλεια της ηγεσίας, παρά την πειθαρχική της αυστηρότητα. Όταν η πολιτική διαφωνία ποινικοποιείται εσωκομματικά, η κοινωνία λαμβάνει το μήνυμα πως δεν υπάρχει χώρος για πλουραλισμό ούτε καν εκεί όπου θα έπρεπε να ανθίζει: στο εσωτερικό ενός δημοκρατικού κόμματος.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι κρίσιμο: έχουμε να κάνουμε με πρόεδρο κόμματος ή με πρόεδρο ομάδας που βγάζει απ’ την ενδεκάδα όποιον δεν υπακούει στο σύστημα; Αν δεν γίνει αυτή η διάκριση, τότε ο πολιτικός λόγος χάνει το κύρος του και η σχέση κόμματος–πολίτη οδηγείται σε κρίση. Κι εκεί, καμία πειθαρχική απόφαση δεν σώζει την κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου