Όταν τα κυβερνητικά ποσοστά πέφτουν, αλλά η εναλλακτική δεν γεννιέται!
«Είμαι πικραμένος», έλεγε ο Ηλίας Ηλιού το 1981. «Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η αντίδραση που να μην την πατήσουν…»
Σαράντα χρόνια μετά, η φράση ηχεί σχεδόν σαν χρονική αγκύρωση – όχι μόνο σε ένα παρελθόν πολιτικό, αλλά σε μια αίσθηση διαχρονικής απογοήτευσης. Ζούμε και πάλι σε μια εποχή που οι κυβερνητικοί σχηματισμοί φθείρονται, η εμπιστοσύνη του κόσμου διαρρέει μέρα με τη μέρα, τα ποσοστά της εξουσίας καταρρέουν – και όμως, η προοδευτική αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί τη φθορά, ούτε να εμπνεύσει τον λαό με ένα καθαρό και πειστικό όραμα.
Κι έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα επικίνδυνο κενό. Ένα πολιτικό κενό που δεν το γεμίζει η ελπίδα, αλλά η αποχή, η απαξίωση, η αδιαφορία – ή, ακόμη χειρότερα, ο λαϊκισμός. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται: σε κάθε κρίση, εκείνοι που θορυβούν, εκείνοι που απλουστεύουν, εκείνοι που υπόσχονται λύσεις “με ένα άρθρο και ένα νόμο”, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Και το βρίσκουν ακριβώς επειδή οι πολιτικοί χώροι που θα έπρεπε να παλεύουν για το μέλλον, βυθίζονται στην αμηχανία, τον κατακερματισμό, την εσωτερική αντιπαλότητα.
Ο κόσμος δεν περιμένει απλώς μια εναλλαγή προσώπων. Περιμένει απαντήσεις. Περιμένει καθαρές κουβέντες, τίμια ελπίδα, σχέδιο. Κι αυτό δεν μπορεί να το προσφέρει μια Αριστερά που παλινδρομεί μεταξύ διχασμού και διαχείρισης, ούτε μια Κεντροαριστερά που αναζητεί ρόλο απλώς ως “λογική συνιστώσα” του τίποτα.
Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία χάνει – αλλά η Αριστερά δεν κερδίζει. Ο λαός ζει μια πολλαπλή κρίση – αλλά κανείς δεν του δείχνει πώς τελειώνει. Ο κόσμος κουράστηκε από τις απομιμήσεις και τις σκιές του παρελθόντος. Θέλει αλήθεια. Θέλει ουσία. Και κυρίως: θέλει ελπίδα.
Όταν ο Ηλιού μιλούσε για τις «πεπονόφλουδες» που πατούσαν οι ομόφρονές του, δεν κατήγγειλε – προειδοποιούσε. Προειδοποιούσε ότι όταν ένας πολιτικός χώρος ξεχνά γιατί υπάρχει, όταν παγιδεύεται στην εσωτερική του λογική και δεν απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας, τότε χάνει – ακόμα κι αν οι αντίπαλοί του καταρρέουν.
Αυτό ζούμε σήμερα. Κι αν κάτι χρειάζεται η Αριστερά, δεν είναι ένας καινούργιος τίτλος ή ένα νέο σχήμα. Είναι μια νέα πρόταση. Με ρίζες στις ανάγκες και τα οράματα της εποχής. Με ευθύνη και φαντασία. Με ικανότητα να εμπνεύσει, να πείσει, να συγκινήσει. Γιατί ο λαός δεν συγχωρεί επ’ άπειρον την απουσία. Και γιατί, όταν το πολιτικό πεδίο μένει άδειο, το γεμίζουν άλλοι – φωνασκούντες, επικίνδυνοι, εύκολοι.
Η πίκρα του Ηλιού είναι πια εθνική πίκρα. Το ερώτημα είναι αν θα γίνει και αφετηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου