Ποιοι οπλίζουν το χέρι;

Η είδηση για τη βόμβα που τοποθετήθηκε χθες στα γραφεία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έρχεται να θυμίσει, για μία ακόμα φορά, ότι η βία δεν έπαψε ποτέ να καραδοκεί πίσω από κάθε πολιτική ή κοινωνική κρίση. Ότι η χρήση της – είτε από την άκρα δεξιά, είτε από την άκρα αριστερά, είτε από δήθεν αντισυστημικούς αυτόκλητους τιμωρούς – καταλήγει πάντοτε στο ίδιο αποτέλεσμα: στον εκφοβισμό, στον αυταρχισμό, στον εκφασισμό της κοινωνίας.

Θυμήθηκα τη δήλωση του τότε Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη στη Βουλή για τον ξυλοδαρμό του κ. Κουμουτσάκου και τον προπηλακισμό του κ. Βαρβιτσιώτη από χρυσαυγίτες, όταν αναρωτιόταν:

«Ποιοι οπλίζουν το χέρι των τραμπούκων; Ποιοι όπλισαν με μαχαίρια στην Αθήνα; Ποιοι όπλισαν το χέρι που σκότωσε τον Φύσσα;»

Είναι σαφές: το χέρι δεν οπλίζεται μόνο από τους εκτελεστές, αλλά και από όσους καθημερινά δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο με ύβρεις, απειλές, στοχοποιήσεις, ψευδο-δίκες και πολιτική τοξικότητα. Όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου αποκαλεί διαρκώς «φονιάδες» ανθρώπους που δεν έχουν καν διωχθεί από τη Δικαιοσύνη, δεν κάνει τίποτε λιγότερο από το να οπλίζει ξανά το χέρι. Όχι με μαχαίρι – αλλά με το δηλητήριο του μίσους, με την απαξίωση των θεσμών, με την κανονικοποίηση της πολιτικής βίας ως μέσου κάθαρσης.

Και αυτοί που σιωπούν – είτε από φόβο είτε επειδή νομίζουν πως τους συμφέρει – φέρουν ακέραιη την πολιτική ευθύνη. Η σιωπή απέναντι στη στοχοποίηση είναι συνενοχή.

Διαβάζοντας τότε στον τύπο αυτές τις γραμμές, είχα ανασύρει από το αρχείο μου ένα σχόλιο του 2010, τότε που οι «άλλοι» διέλυαν συγκεντρώσεις, προπηλάκιζαν πολιτικούς αντιπάλους, έδιωχναν ανθρώπους από κινηματογράφους ή άλλους δημόσιους χώρους, κατέστρεφαν παρελάσεις πλάι σε χρυσαυγίτες, έστηναν κρεμάλες έξω από τη Βουλή ζητώντας να καεί το «μπουρδέλο». Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η εικόνα της νεαρής εγκύου γυναίκας στη φλεγόμενη Μαρφίν θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. 

Και για να μην αναρωτιόμαστε, δεν ήταν ούτε είναι λίγοι αυτοί, που συνειδητά ή ασυνείδητα λίγη σημασία έχει οπλίζαν το χέρι αυτό.

Έγραφα τότε:

«Η ανοχή στη βία, στον εκφοβισμό και στη χουλιγκάνικη προσέγγιση της πολιτικής, οδηγεί στον εκφασισμό της κοινωνίας. Καμία βία, στηριζόμενη σε όποια ‘δικαιολογημένη ή όχι αγανάκτηση’, δεν μπορεί να είναι ανεκτή! Γιατί τότε θα ισχύει το “χθες οι άλλοι, σήμερα εσείς, αύριο εμείς” με ό,τι αυτό ιστορικά σημαίνει και συνεπάγεται.”

Η Ιστορία το φωνάζει. Το θέμα είναι ποιοι την ακούν!