Δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στα βιβλία της Ιστορίας. Είναι ένα βίωμα. Ένα τραύμα συλλογικό, που το ζήσαμε νέοι, και το κουβαλήσαμε μαζί μας ως φοιτητές, μέσα από τη σιωπή, τον φόβο, αλλά και την ανάγκη να αντισταθούμε.
Ξυπνήσαμε ένα πρωί με τα τανκς στους δρόμους. Όλα πάγωσαν: τα λόγια, οι εφημερίδες, τα τραγούδια. Οι γονείς μας μιλούσαν ψιθυριστά. Οι φίλοι χάνονταν — άλλος εξορία, άλλος φυλακή. Κάποιοι βασανίστηκαν. Η δημοκρατία μπήκε στο γύψο.
Κι όμως, χρόνια μετά, κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Παπαδόπουλο σαν “σωτήρα”. Σαν να μην έφταιγε για την Κύπρο. Σαν να μην ήταν ένας από τους επιτελείς που απέσυραν τον ελληνικό στρατό από το νησί και το άφησαν ανυπεράσπιστο. Σαν να μην άνοιξε η δική του πολιτική τον δρόμο για την τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση. Μα ήμασταν εκεί. Το ζήσαμε. Ξέρουμε. Δεν ξεχνάμε.
Ως φοιτητές τότε, είδαμε τα πρώτα σημάδια της Αντίστασης. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μύθος. Ήταν κραυγή. Ήταν πράξη. Ήταν το ξημέρωμα μετά από επτά χρόνια νύχτα.
Η Ιστορία δεν επιδέχεται εξαγνισμό. Και η μνήμη είναι αντίσταση. Αν αφήσουμε τη λήθη να καλύψει τη δικτατορία, αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή σε κάθε είδους αυταρχισμό που ντύνεται με πατριωτικά χρώματα.
Το ζήσαμε. Δεν μας το είπαν. Και γι’ αυτό δεν θα το αφήσουμε να επαναληφθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου