Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποδομήσουν όχι μόνο την αλήθεια, αλλά και την ελπίδα ότι κάποτε θα βρούμε το θάρρος να αντικρίσουμε κατάματα την ευθύνη. Από τη στιγμή της τραγωδίας στα Τέμπη και μέχρι σήμερα, η χώρα δεν αναζητά λύσεις· αναζητά αφηγήματα. Αντί για κάθαρση, είδαμε σκιές και αποπροσανατολισμούς. Αντί για ενότητα, πολιτικές συγκρούσεις πάνω στα συντρίμμια. Κι αντί για μια ειλικρινή συγγνώμη, μια κοινωνία που αναγκάζεται να αποδεχτεί την αναξιοπιστία ως φυσική κατάσταση.
Κρίμα για τα παιδιά που χάθηκαν. Κρίμα για την αλήθεια που καταπλακώνεται από το βάρος της σκοπιμότητας. Κρίμα για μια χώρα που έχασε την ευκαιρία να σταθεί στο ύψος μιας ιστορικής της πληγής. Δεν φταίει μόνο ένα σύστημα. Φταίει η κουλτούρα της ατιμωρησίας, της απάθειας, της επικοινωνιακής επιβίωσης.
Η εμπιστοσύνη δεν θα επιστρέψει με λόγια. Μόνο με πράξεις που ακόμα αγνοούνται. Κι αυτό το κενό ανάμεσα στην ανάγκη για δικαιοσύνη και στην πραγματικότητα του πολιτικού παιχνιδιού, είναι που μας πνίγει όλους. Όσους δεν ξεχνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου