Θα 'ρθει ο καιρός...

 

Κ. Π. Καβάφης



Η επιφυλλίδα αυτή δεν είναι requiem για τη χώρα που σήμερα «κρεμάται επί ξύλου». Γιατί ακόμη υπάρχουν «βουβοί συντρόφοι στ' άχαρα σοκάκια πέντε η ώρα που βραδιάζει» (Λόρκα). Στη μαζική παράκρουση και τον αναχωρητισμό θέλει να μείνουν (και θα μείνουν) φωνές ψυχραιμίας, αντιλήψεις αποφασιστικότητας, ιδέες από το μέλλον -όχι πρακτικές από το παρελθόν.

Το άρχον πολιτικο-οικονομικό συγκρότημα εξουσίας καλά κρατεί και δίνει τα ρέστα του «τοις κείνων ρήμασι», για μια πολιτική μη βιώσιμη, αναποτελεσματική, κοινωνικά ανομιμοποίητη. Προς τούτο «αναλώνει» τις πιο ευφυείς και προοδευτικές εφεδρείες του, που τις ενέπλεξε στην υπεράσπιση και στην εφαρμογή του «salus rei publicae suprema lex esto» (υπέρτατος νόμος η σωτηρία της πατρίδας).

Είναι ώρα ευθύνης.

Για τις ψυχές που ξοδεύτηκαν σε αγώνες, για τα αγωνιώδη μάτια που πίστεψαν, για να μείνει ο σπόρος, αφιερώνεται*.

Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία

δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,

κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν' επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.

Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

*Κ. Π. Καβάφης, Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Θα 'ρθει ο καιρός…

Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Δημοσιεύτηκε:

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΜΕΛΗ