ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Το δικό μου «εεε, πρόεδρε!» δε διαθέτει την ένταση του πρωτοείσακτου όρου στα πολιτικά μας πράγματα από τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ο Ανδρουλάκης, ευρηματικός, χαλκέντερος, σύγχρονος Ωριγένης της πειραϊκής ακτής, γονιμοποίησε, στη μήτρα της πολιτικής από το μέλλον, το κείμενό του, κινούμενος από το φαντασιακό στο πραγματικό, «καρφώνοντας μια - μια τις λέξεις». Τέμνων και τεμνόμενος, βγάζει λαγούς απ' το καπέλο….
Ως γνήσιος «μπάσταρδος» του Χαρίλαου, ξέρει καλά να «απλώνει τον τραχανά», με τη γραφίδα του ανακατεύει το σιρόπι για να «δέσει το γλυκό», φτιαγμένο από πικρά νεράντζια (χωρίς τα ξυραφάκια της νιότης).
Ερχομαι νιοστός στη σειρά της εκφοράς αυτής της ιδιότυπης κραυγής. (Κι αν ο «κόκκινος» Μίμης με «πρόλαβε στο δρόμο για τη Δαμασκό», εγώ ο ταπεινός, επιδίωξα την εννοιολογική «συνάντηση», μέσα στα μονοπάτια της πληθυντικής Αριστεράς, που έπαψε πια να πορεύεται «με σημαίες και με ταμπούρλα», «με λογισμό» -λιγοστό- «και μ' όνειρο» - γκρίζο).
Εεε, πρόεδρε, λοιπόν. Πριν τα επί του σώματος της πατρίδας στίγματα καταστούν εμφανή και μη ιάσιμα, η αναδίφηση στη θεωρία των παιγνίων αποδίδει χρήσιμα εργαλεία στην πολιτική στρατηγική σε συνδυασμό με την ανάλυση των κινδύνων (risk analysis). Το παίγνιο είναι συνεχές, ανοιχτό, με διακυμάνσεις.
Η διαχρονική σχέση του προέδρου με το πολιτικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι υπό τη μορφή του μακρόχρονου εθισμού σε παντοειδείς συστημικές συναλλαγές έφτασε στα όριά της. Είναι, που λένε, η στιγμή της αλήθειας. Με βηματισμό τραχύ και κυνικό. Σαν «τα βήματα των Ευμενίδων»** που πολλοί, σχεδόν όλοι, «εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν» και τώρα -έμφοβοι- ξορκίζουν.
Οι εταίροι (είναι σαφές) εκλαμβάνουν την εταιρική σχέση ως λεόντειο -στην πολιτική εξέλιπαν τα συναισθήματα. Ολίγιστοι και ιδιότυποι εξορκιστές -υπό το μανδύα του πολιτικού -καρικατούρας- σκέφτονται και ομιλούν πολύ για διαδικασίες, όργανα επί οργάνων, μηχανισμούς ελέγχου και άλλα ηχηρά. Ενώ πράττουν λίγα.
Κανείς τους, όμως, δε θίγει τον πυρήνα του ακήρυκτου πολέμου ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, που έχει γέρας την πλανητική εξουσία, με πρώτους «νεκρούς» τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου!
Σ΄ αυτήν τη «μοιραία πόλιν Αντιόχεια με τον δαπανηρό της βίο»**, ουδείς φθέγγεται για την αναγκαιότητα να συντριβεί αυτό το «αιμομικτικό» ευρώ με ομόκλινους «αγοραίους» Κέλτες και μεσογειακές παλακίδες και στη θέση του να υπάρξει μια νέα αρχιτεκτονική του, στο δρόμο για την ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση.
**Κ. Π. Καβάφης
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Ως γνήσιος «μπάσταρδος» του Χαρίλαου, ξέρει καλά να «απλώνει τον τραχανά», με τη γραφίδα του ανακατεύει το σιρόπι για να «δέσει το γλυκό», φτιαγμένο από πικρά νεράντζια (χωρίς τα ξυραφάκια της νιότης).
Ερχομαι νιοστός στη σειρά της εκφοράς αυτής της ιδιότυπης κραυγής. (Κι αν ο «κόκκινος» Μίμης με «πρόλαβε στο δρόμο για τη Δαμασκό», εγώ ο ταπεινός, επιδίωξα την εννοιολογική «συνάντηση», μέσα στα μονοπάτια της πληθυντικής Αριστεράς, που έπαψε πια να πορεύεται «με σημαίες και με ταμπούρλα», «με λογισμό» -λιγοστό- «και μ' όνειρο» - γκρίζο).
Εεε, πρόεδρε, λοιπόν. Πριν τα επί του σώματος της πατρίδας στίγματα καταστούν εμφανή και μη ιάσιμα, η αναδίφηση στη θεωρία των παιγνίων αποδίδει χρήσιμα εργαλεία στην πολιτική στρατηγική σε συνδυασμό με την ανάλυση των κινδύνων (risk analysis). Το παίγνιο είναι συνεχές, ανοιχτό, με διακυμάνσεις.
Η διαχρονική σχέση του προέδρου με το πολιτικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι υπό τη μορφή του μακρόχρονου εθισμού σε παντοειδείς συστημικές συναλλαγές έφτασε στα όριά της. Είναι, που λένε, η στιγμή της αλήθειας. Με βηματισμό τραχύ και κυνικό. Σαν «τα βήματα των Ευμενίδων»** που πολλοί, σχεδόν όλοι, «εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν» και τώρα -έμφοβοι- ξορκίζουν.
Οι εταίροι (είναι σαφές) εκλαμβάνουν την εταιρική σχέση ως λεόντειο -στην πολιτική εξέλιπαν τα συναισθήματα. Ολίγιστοι και ιδιότυποι εξορκιστές -υπό το μανδύα του πολιτικού -καρικατούρας- σκέφτονται και ομιλούν πολύ για διαδικασίες, όργανα επί οργάνων, μηχανισμούς ελέγχου και άλλα ηχηρά. Ενώ πράττουν λίγα.
Κανείς τους, όμως, δε θίγει τον πυρήνα του ακήρυκτου πολέμου ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, που έχει γέρας την πλανητική εξουσία, με πρώτους «νεκρούς» τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου!
Σ΄ αυτήν τη «μοιραία πόλιν Αντιόχεια με τον δαπανηρό της βίο»**, ουδείς φθέγγεται για την αναγκαιότητα να συντριβεί αυτό το «αιμομικτικό» ευρώ με ομόκλινους «αγοραίους» Κέλτες και μεσογειακές παλακίδες και στη θέση του να υπάρξει μια νέα αρχιτεκτονική του, στο δρόμο για την ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση.
**Κ. Π. Καβάφης
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου