ΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΜΑΜΕΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ*

Κατά τη μεταπολιτευτική παράδοση οι κρατικοί οργανισμοί της Θεσσαλονίκης μετά από κάθε κυβερνητική αλλαγή αποκτούσαν ηγεσίες με μόνα προσόντα τις «φιλικές» σχέσεις προς τους ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες της πόλης ή προέρχονταν από το σκληρό πυρήνα του μηχανισμού του κόμματος που κυβερνούσε κάθε φορά. Οι εξαιρέσεις επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Συμπεριφορές πολιτικής λαφυραγώγησης με στόχο προφανή. Την «πελατειακή δικτύωση» του (συνήθως υπουργού) πολιτικού παράγοντα, το συμβολισμό της ισχυρής κομματικής παρουσίας σε θέση προβολής και τη νομή της (κοινωνικο - οικονομικής) εξουσίας, στο τοπικό επίπεδο.
Αυτή η συνήθης πρακτική ονομάστηκε -και ορθά- κυβερνητισμός, στην ακραία δε εκδοχή του και προκειμένου να εξισορροπούνται οι αντιτιθέμενες κομματικο - πολιτικές συνιστώσες και να ικανοποιούνται μη θεμιτές φιλοδοξίες «παρακοιμώμενων», εμφανίστηκε το φαινόμενο της -κατ' ευφημισμόν- «λειτουργικής διάσπασης» (ΔΕΘ και Ηelexpo, ΕΥΑΘ και ΕΥΑΘ Παγίων, ίδρυση θυγατρικών κ.λπ.).
Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και την (ψευδεπίγραφη όπως αποδείχτηκε) εφαρμογή «διαφανούς και αξιοκρατικής» στελέχωσης των κρατικών οργανισμών μέσω του open gov (που εν τω μεταξύ από ώριμο και επιτακτικό αίτημα έγινε το πιο σύντομο ανέκδοτο), η πόλη διέγνωσε τους διαγκωνισμούς των τοπικών κυβερνητικών παραγόντων, δείγμα του ότι τίποτε δεν άλλαξε. Και έκπληκτη παρατήρησε τα τεκταινόμενα (και όζοντα) στους εκθεσιακούς θεσμούς της, τη ΔΕΘ και τη Ηelexpo.
Πρόσφατα, παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες για δραστικό περιορισμό της κρατικής σπατάλης, τις για καιρό θρυλούμενες συγχωνεύσεις και τους διατυμπανιζόμενους εξορθολογισμούς των δαπανών, η ΔΕΘ απέκτησε νέα διοίκηση με πρόεδρο και με διευθύνοντα σύμβουλο, χωρίς να συγχωνεύεται με τη Ηelexpo.
Δίχως αιχμή για τα επιλεγέντα πρόσωπα και με επίγνωση της ματαιότητας της άποψής μας (μέσα σε πολιτικές συνθήκες γενικευμένου λαϊκισμού) διερωτόμαστε (σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς):
Γιατί χρειάζονται -πολυτελώς σιτιζόμενες στο κρατικό πρυτανείο- δύο διοικήσεις για ένα διαρκώς συρρικνούμενο και κρατικοδίαιτο εκθεσιακό θεσμό; Γιατί δεν προχωρά άμεσα η αυτονόητα επιβαλλόμενη συγχώνευση που θα επιφέρει λειτουργική ενοποίηση και οικονομίες κλίμακας; Υπάρχει απάντηση;
Ή μήπως «Αυτή η Συρία σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του, αυτή είν΄ η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα»**;

**Δημητρίου Σωτήρος, Κ.Π.Καβάφης, 1919
*Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ είναι πολιτικός μηχανικός
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ