Θα μου πείτε, αυτό που έγινε προχθές στη Ζάκυνθο παντού μπορεί να συμβεί. Και όταν λέω παντού, εννοώ παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα της καθημερινής βίας, του τσαμπουκά, στην Ελλάδα όπου η συνύπαρξή μας στηρίζεται στο ποιος θα προλάβει να βγάλει πρώτος το άχτι του στην πλάτη του άλλου.
Παντού υπάρχουν μεθυσμένοι που ασχημονούν, παντού υπάρχουν νέα παιδιά που δεν σηκώνουν κουβέντα, παντού στις τρεις τα ξημερώματα κυκλοφορούν και κάποιοι με κρυμμένα μαχαίρια έτοιμα να βγουν με το παραμικρό. Αυτό όμως δεν σημαίνει και πολλά, εδώ που τα λέμε. Γιατί αυτό το «παντού» δεν είναι μια γενική κοινωνιολογική κατηγορία που σου επιτρέπει να κάνεις παρατηρήσεις για τη βία στον 21ο αιώνα.
Αυτό το «παντού» της προχθεσινής συμπλοκής είναι μια περιοχή που ζει από τον τουρισμό, η παραλία του Λαγανά, και απολογισμός της είναι ένας νεκρός από χτύπημα με μαχαίρι στην καρδιά και τρεις τραυματίες. Ας θυμηθούμε, επί τη ευκαιρία, εκείνο το παιδί από την Αυστραλία που είχαν ξεκάνει πριν από δύο ή τρία χρόνια οι φουσκωτοί στη Μύκονο. Και ας προσθέσουμε στον λογαριασμό και όλα τα άλλα επεισόδια που συμβαίνουν ανά την επικράτεια καθημερινά και δεν τα παίρνουμε είδηση γιατί δεν είναι τόσο τρανταχτά.
Μπορείς βέβαια, ευλόγως, να αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν μια τόσο τουριστική περιοχή, περιώνυμη για τους μεθυσμένους τουρίστες της, να μένει αφύλαχτη σε μια τόσο κρίσιμη ώρα από την Αστυνομία; Και μετά μπορείς να απαντήσεις στον εαυτό σου πως είσαι αφελής γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα. Λείπουν οι βάρδιες, έγιναν περικοπές, ή μήπως οι δυνάμεις της Προστασίας του Πολίτη δεν θέλουν να κόψουν τη δουλειά στους επαγγελματίες της περιοχής απειλώντας τους μεθυσμένους με αλκοτέστ και άλλα τέτοια;
Ακουσα κάποιον να λέει πως για την ποιότητα του τουρισμού φταίνε όσοι πουλάνε τα πακέτα στις διεθνείς εκθέσεις. Το υπονοούμενο είναι μάλλον σαφές: αν σου έρχονται τέτοιοι που σου έρχονται, κάποια στιγμή θα βγάλεις και μαχαίρι. Κοινώς, φταίει ο Αγγλος που δολοφονήθηκε, γιατί προκάλεσε. Ακόμη μία φορά ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα για τη μιζέρια μας, μόνο και μόνο για να αθωώσουμε εαυτούς και αλλήλους.
Ακουσα και τον δήμαρχο της Ζακύνθου να λέει πως θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι είδους τουρισμό θέλουμε. Τι είδους τουρισμό θέλουμε, ή μήπως τι είδους τουρισμό μπορούμε να έχουμε, τι είδους τουρισμό δικαιούμαστε;
Ας αφήσουμε κατά μέρος επιτέλους όλα αυτά τα περί υπέροχου τόπου, μοναδικού στον κόσμο. Είναι όντως υπέροχος ο τόπος, είναι όντως μοναδικός, ναι, όντως η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένα καταφύγιο, το πολιτισμένο τοπίο όλης της Ευρώπης. Πλην όμως τον κακοποιήσαμε τον τόπο, τον ασχημύναμε, τον οδηγήσαμε στα όρια της αντοχής του.
Και κάπου ανάμεσα στις χωματερές και τα αυθαίρετα, κάπου ανάμεσα στα καμένα δάση και την αγοραπωλησία της μιζέριας, η βία δεν θέλει και πολύ για να φυτρώσει.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 14 July 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου