«ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταδικάσει με ξεκάθαρο τρόπο τις επιθέσεις κατά κυβερνητικών στελεχών, τις αντισυγκεντρώσεις και τους προπηλακισμούς και να μην δικαιολογεί αυτές τις ενέργειες αποδίδοντάς τες στην δικαιολογημένη οργή του κόσμου και στο γενικότερο κλίμα κοινωνικής δυσαρέσκειας». Θεωρώ τις δηλώσεις αυτές του κ. Κουβέλη και της ΔΑ πολιτικά υπεύθυνες, επίκαιρες, διαφανούς δημοκρατικής αντίληψης και πλήρως κατανοητές. Μη βιαστεί κανείς να με κατατάξει πολιτικά εξαιτίας της παραπάνω εκτίμησης γιατί θα χάσει.
Είναι γεγονός, ότι ενώ όλα τα κόμματα ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ την άσκηση βίας, τους προπηλακισμούς, και τα γιαουρτώματα σε βάρος πολιτικών προσώπων ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα δήλωνε, ότι δεν ΚΑΛΥΠΤΕΙ ενέργειες βίας. Τόσο απλά. Και τούτο, τη στιγμή που έμμεσα ή άμεσα χρεώνεται με αυτές τις κινήσεις. Το «δεν καλύπτω» δεν σημαίνει και «καταγγέλλω». Έχει άλλη εννοιολογική, διπλωματική και πολιτική σημασία. Υποδηλώνει ανοχή. Και επειδή τα κόμματα σχεδιάζουν και τίποτε δεν γίνεται τυχαία, έχει ενδιαφέρον να κατανοήσουμε τη διαφορά. Στο κάτω - κάτω αργά ή γρήγορα τη ψήφο μας πάλι θα διεκδικήσουν.
Προσωπικά δε βρίσκω καμία δικαιολογία είτε άμεσης είτε έμμεσης κάλυψης η ανοχής σε τέτοια φαινόμενα, εξαιτίας της λαϊκής αγανάκτησης. Ο λαός βέβαια δικαιούται να αγανακτεί γιατί τα μέτρα είναι σκληρά και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να χαράξει μια εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση –κάτι που χθες κατάφεραν στην Κύπρο-. Άλλωστε πρέπει να καταδειχθούν στους δανειστές μας τα πραγματικά όρια ανοχής και δυνατοτήτων της κοινωνίας. Τα κόμματα όμως δημιουργούνται για να κυβερνήσουν, για να μετατρέπουν τις ανάγκες του λαού, ακόμη και την αγανάκτησή του, σε εφαρμόσιμη πολιτική και διέξοδο, όχι απλά να περιγράφουν την όντως άσχημη κατάσταση που βιώνουμε. Πολύ περισσότερο δε δικαιούνται να αγανακτούν. Ο λαός ναι. Όχι όμως και οι όποιοι πολιτικοί του εκφραστές. Συμπεριφορές, όπως οι μούντζες στη Βουλή, οι προπηλακισμοί πολιτικών και όχι μόνο προσώπων, ακόμη και αν θεωρηθούν, ως εκφράσεις αμφισβήτησης ή αγανάκτησης, θα έπρεπε να αποτελέσουν προ πολλού πολιτικά ζητήματα πρώτης προτεραιότητας. Δυστυχώς εντάχθηκαν σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, εκμεταλλευόμενοι στην ουσία ακόμη και τους πραγματικούς αγανακτισμένους. Αν δούμε κάποτε να εισβάλουν στο κοινοβούλιο θα είναι πια αργά, για πολιτικές αναλύσεις και ερωτήματα του τύπου «που πάμε»; Προσωπικά δεν αρνούμαι τη βία στην ιστορία, ως μαζική συσσωρευμένη λαϊκή ανάγκη κοινωνικής μετεξέλιξης. Θεωρώ όμως ότι είναι αδιέξοδη ως προϊόν αγανάκτησης και πολύ περισσότερο ως ατομικής βίας. Ο τραμπουκισμός δεν είχε ποτέ σχέση με την αριστερά. Γι΄ αυτό και απαιτείται ξεκάθαρη ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΑ. Τα προβλήματα της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα. Αν όχι, στην πολιτική σκηνή θα αντικατασταθούν όλοι αυτοί που σήμερα προξενούν αλλεργία, από πρόσωπα επέκτασης της πλατείας. (δ. Κολλάτος). Η ζωή όμως δεν είναι κινηματογραφικό σενάριο, για να σκηνοθετείται. (Γ.Π.)
Είναι γεγονός, ότι ενώ όλα τα κόμματα ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ την άσκηση βίας, τους προπηλακισμούς, και τα γιαουρτώματα σε βάρος πολιτικών προσώπων ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα δήλωνε, ότι δεν ΚΑΛΥΠΤΕΙ ενέργειες βίας. Τόσο απλά. Και τούτο, τη στιγμή που έμμεσα ή άμεσα χρεώνεται με αυτές τις κινήσεις. Το «δεν καλύπτω» δεν σημαίνει και «καταγγέλλω». Έχει άλλη εννοιολογική, διπλωματική και πολιτική σημασία. Υποδηλώνει ανοχή. Και επειδή τα κόμματα σχεδιάζουν και τίποτε δεν γίνεται τυχαία, έχει ενδιαφέρον να κατανοήσουμε τη διαφορά. Στο κάτω - κάτω αργά ή γρήγορα τη ψήφο μας πάλι θα διεκδικήσουν.
Προσωπικά δε βρίσκω καμία δικαιολογία είτε άμεσης είτε έμμεσης κάλυψης η ανοχής σε τέτοια φαινόμενα, εξαιτίας της λαϊκής αγανάκτησης. Ο λαός βέβαια δικαιούται να αγανακτεί γιατί τα μέτρα είναι σκληρά και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να χαράξει μια εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση –κάτι που χθες κατάφεραν στην Κύπρο-. Άλλωστε πρέπει να καταδειχθούν στους δανειστές μας τα πραγματικά όρια ανοχής και δυνατοτήτων της κοινωνίας. Τα κόμματα όμως δημιουργούνται για να κυβερνήσουν, για να μετατρέπουν τις ανάγκες του λαού, ακόμη και την αγανάκτησή του, σε εφαρμόσιμη πολιτική και διέξοδο, όχι απλά να περιγράφουν την όντως άσχημη κατάσταση που βιώνουμε. Πολύ περισσότερο δε δικαιούνται να αγανακτούν. Ο λαός ναι. Όχι όμως και οι όποιοι πολιτικοί του εκφραστές. Συμπεριφορές, όπως οι μούντζες στη Βουλή, οι προπηλακισμοί πολιτικών και όχι μόνο προσώπων, ακόμη και αν θεωρηθούν, ως εκφράσεις αμφισβήτησης ή αγανάκτησης, θα έπρεπε να αποτελέσουν προ πολλού πολιτικά ζητήματα πρώτης προτεραιότητας. Δυστυχώς εντάχθηκαν σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, εκμεταλλευόμενοι στην ουσία ακόμη και τους πραγματικούς αγανακτισμένους. Αν δούμε κάποτε να εισβάλουν στο κοινοβούλιο θα είναι πια αργά, για πολιτικές αναλύσεις και ερωτήματα του τύπου «που πάμε»; Προσωπικά δεν αρνούμαι τη βία στην ιστορία, ως μαζική συσσωρευμένη λαϊκή ανάγκη κοινωνικής μετεξέλιξης. Θεωρώ όμως ότι είναι αδιέξοδη ως προϊόν αγανάκτησης και πολύ περισσότερο ως ατομικής βίας. Ο τραμπουκισμός δεν είχε ποτέ σχέση με την αριστερά. Γι΄ αυτό και απαιτείται ξεκάθαρη ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΑ. Τα προβλήματα της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα. Αν όχι, στην πολιτική σκηνή θα αντικατασταθούν όλοι αυτοί που σήμερα προξενούν αλλεργία, από πρόσωπα επέκτασης της πλατείας. (δ. Κολλάτος). Η ζωή όμως δεν είναι κινηματογραφικό σενάριο, για να σκηνοθετείται. (Γ.Π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου