Συνωμοσία .....

Της Σαντίνας Κωσταντινίδου

Η κρατική αναλγησία θριαμβεύει .

Το ξεπούλημα του τόπου προ των πυλών .

Κραυγές και ψίθυροι , σιωπές σκοτάδι και ντροπή .

Ένα ξωκκλήσι κόντρα στον άνεμο , γέρνει ραγισμένο .


Η θάλασσα κρύβει την απελπισία της στο βυθό .

Μια προσευχή γονατισμένη αποζητάει μια εξόδειο ακολουθία .

Ένα παιδί ξενιτεμένο ο τόπος μου .

Ένας λυγμός κρύβεται στα φύλλα του υάκινθου .

Η νύχτα παραδίνεται στο σκοτάδι προδομένη και απαθής

Το καλοκαίρι αντιστέκεται, ντροπιασμένο .

Αποζητάω ένα απάνεμο λιμάνι .

Πορεύομαι ξυπόλητη πάνω σε σπασμένα γυαλιά, με σπασμένη πυξίδα και χωρίς προορισμό .

Το Αιγαίο θρηνεί .

Το αγέρι οργισμένο έσπασε , κομμάτιασε το κατάρτι της ψεύτικης ελπίδας.

Σε τούτη την μοναξιά της πόλης , όλο το καλοκαίρι φροντίζω γιασεμιά .......

Φυτεύω κατακόκκινα τριαντάφυλλα στην άσφαλτο .

Κοινωνάω με τα δάκρυα της πατρίδας μας βουλιαγμένης στην προδοσία .

Δεν αντέχεται άλλο τόσο ομίχλη στην ψυχή .

Απελπίστηκα .

Κάθισα στο πεζούλι της μνήμης και έκλαψα .........