ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Ο νέος ιστορικός κύκλος άνοιξε, εκτοπίζοντας τους παρηκμασμένους διαχειριστές της μεταπολίτευσης. Η συμμετοχή στην πολιτική είναι καθήκον. Δεν είναι πια επάγγελμα. Η πρόκληση ενεργοποίησης, τούτους τους καιρούς, είναι επιτακτική. Για λόγους καθήκοντος, συνείδησης, ιδεολογίας. Μόνο γι' αυτό (πρέπει να) είσαι εδώ, ο πολίτης. Παρών. Γιατί η πορεία στρατηγικής ανασυγκρότησης της χώρας είναι μοναδική επιλογή. Και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δε γίνεται χωρίς την πολιτική και δίχως την αυτονομία της.
Η συμμετοχή στην πολιτική σημαίνει αναπόδραστα συλλογικό και θεσμικό περιβάλλον, δημοκρατικές διαδικασίες, συν-δημιουργία του προοδευτικού περιεχομένου της, μέσα σε συνθήκες στράτευσης των πολιτών, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Η ανιδιοτελής στράτευση είναι σήμερα υπέρτατο καθήκον. Ναι, εξακολουθείς να υπάρχεις ως ενεργός πολίτης. Και περιμένεις. Απέναντι σε «νομοτέλειες» και «πεπρωμένα».
Δε γνωρίζεις τη λέξη θεσιθηρία, απεχθάνεσαι το (κατά συνθήκη) ψεύδος. Δε διστάζεις ποτέ να λες την αλήθεια και να μάχεσαι ενάντια σε όλους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, όσους τραυματίζουν - με πράξεις και παραλείψεις - την ελληνική κοινωνία, όσους δε σέβονται τη συνοχή της, την ιστορία της, όσους διασπούν την ενότητά της, με συμπεριφορές νόθευσης, αρχηγισμού, αδιαφάνειας, αλαζονείας.
Αν μάλιστα εξακολουθείς να αυτο-τοποθετείσαι στο χώρο της Κεντροαριστεράς και αποδέχεσαι την υποχρέωση να επανασυνδεθείς με τον ομφάλιο λώρο της alma mater του σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος, ασφυκτιάς στις συνθήκες που επιβάλλει ο «νικητής» νεοφιλελευθερισμός παγκοσμίως. Αναζητάς την «άλλη» πολιτική.
Καθήκον σου είναι η επιβίωση της παράταξης, η διατήρηση της ενότητάς της, η ηθική αναγέννησή της, η αναζήτηση της χαμένης πολιτικής ταυτότητας, της νέας συλλογικότητάς της, η επαναθεμελίωση της σχέσης της με τις πλειοψηφικές κοινωνικές δυνάμεις που την εγκατέλειψαν, προδομένες από τη βίαιη πολιτική της μετάλλαξη.
Η στάση σου στην προσπάθεια επιβίωσης θα εξαρτηθεί από τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους, την ποιότητα και το περιεχόμενο της αυτοκριτικής, την αυτονόητη υπέρβαση προσωπικών και συλλογικών αδυναμιών που θα επιβάλεις. Από τη συνειδητή ανανέωση, που δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από την πολιτική ανασυγκρότηση, γιατί, τότε, δε θα διαφέρει σε τίποτα από την αναπαλαίωση φθαρμένων πολιτικών υλικών.
Λοιπόν, «Μη γίνεσαι πεπρωμένο» (Ν. Γκάτσος, Αμοργός, 1998)
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου