 |
| Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης |
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου
Με αυτό μου το σχόλιο, ως κάποιος που προσπαθεί να είναι κομμουνιστής, θέλω να ζητήσω συγνώμη από ζώντες και νεκρούς, τους οποίους αποφάσισαν, για πολλοστή φορά στην ιστορία τους, να πλήξουν με τον πιο βάναυσο τρόπο εκείνοι που κρατούν τις σφραγίδες του κομμουνιστικού ιερατείου.
Με αυτό μου το σχόλιο, ως κάποιος που προσπαθεί να είναι κομμουνιστής, θέλω να ζητήσω συγνώμη από ζώντες και νεκρούς, τους οποίους αποφάσισαν, για πολλοστή φορά στην ιστορία τους, να πλήξουν με τον πιο βάναυσο τρόπο εκείνοι που κρατούν τις σφραγίδες του κομμουνιστικού ιερατείου.
Να ζητήσω συγνώμη διότι στο όνομα του κομμουνισμού, μ' έναν τρόπο που δεν έχει να κάνει ούτε με τη μαρξική διαλεκτική, ούτε καν με την τυπική λογική του άσπρου μαύρου , αλλά με τον πιο στείρο δογματισμό, και τη θεωρητικοποίηση του σεχταρισμού, διαβάλλονται χυδαία και κατατάσσονται στους αντιπάλους όλοι όσοι δεν είναι απολύτως σύμφωνοι με τα κομματικά κριτήρια.
Συγνώμη λοιπόν από τον μεγάλο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον αυτοαποκαλούμενο «κοσμοκαλόγερο», τον οποίο μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 13/3/2011) επειδή ήταν θρήσκος, χρησιμοποιούσε καθαρεύουσα και κατά τη γνώμη του (παρ' όλο που ο ίδιος έχει πει -που και να μην το 'λεγε τίποτα δεν θ' άλλαζε-ότι «η πλουτοκρατία γεννά την αδικίαν»[i]), «κάνει τον κουφό, τον αδιάφορο στις κοινωνικές εξελίξεις ή (δεν) συστρατεύεται με την "πένα" του για την κοινωνική αλλαγή» και «(δεν)συντάσσεται με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της (αλλά) ευθυγραμμίζεται με την αστική τάξη της εποχής (του)», «παραμένει στο στενό επίπεδο της πνευματικής δημιουργίας». Λες κι αυτό το τελευταίο το οποίο και αναφέρεται για να υποτιμήσει έναν από τους πλέον σημαντικούς λογοτέχνες μας, μπορεί να έχει το οποιοδήποτε νόημα για έναν μαρξιστή! Τι κι αν ο Ενγκελς υποστήριζε ότι έμαθε «από τον Μπαλζάκ περισσότερα απ' ό,τι απ' όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς, οικονομολόγους και στατιστικολόγους».[ii]
Συγνώμη ακόμη από τη Μάρω Δούκα, στην οποία αφού της αποδίδεται από το ανώνυμο Ανθρωπάκι («Ριζοσπάστης» 15/3/2011) ότι με κάποια δήλωσή της, με την οποία ας σημειωθεί ότι κατηγορεί τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, ως έχουσες «την κύρια ευθύνη για το οικονομικό και ηθικό μας χάλι», ότι «μόνο καλές υπηρεσίες σε κυβέρνηση και αστούς προσφέρει, ενοχοποιώντας το λαό», της αφαιρείται η ιδιότητα της συγγραφέως με την τοποθέτηση σε αυτήν εισαγωγικών!
Συγνώμη επίσης από τον Βασίλη Βασιλικό διότι κατηγορείται από το ίδιο, ή άλλο Ανθρωπάκι ότι τόλμησε (από την ΕΤ3 στις 27/3/2010) να αποκαλέσει τον Νίκο Μπελογιάννη, Ελληνα Γκράμσι («Ριζοσπάστης» 27/3/2011) λες και αποτελεί ύβρη να αποδίδεις στον Μπελογιάννη τα χαρακτηριστικά ενός από τα πιο σημαντικά πνεύματα που γέννησε το κομμουνιστικό κίνημα, και ενός αγωνιστή ηγέτη που ουσιαστικά δολοφονήθηκε από τους ιταλούς φασίστες!
Συγνώμη και από τον ίδιο τον Αντόνιο Γκράμσι ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν εξοβελιστέο μίασμα!
Συγνώμη από τους Σρατή Τσίρκα και Αρη Αλεξάνδρου, επειδή μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ υποστηρίζει («Ριζοσπάστης» 3-4 Απρίλη 2010) ότι η διδασκαλία της «Λέσχης» του πρώτου στη Φιλολογία της Κομοτηνής και του «Κιβώτιου» του δεύτερου στη Φιλολογία της Πάτρας, δηλαδή έργων-τομών στη μεταπολεμική μας λογοτεχνία, δύο ανθρώπων που υπήρξαν κομμουνιστές, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα «αντικομμουνιαμού από έδρα». Μάλιστα οι ίδιοι και τα έργα τους τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο με το γνωστό αντικομμουνιστικό πόνημα «Ελένη» και τον συγγραφέα του Γκατζογιάννη!
Συγνώμη από τον Λάκη Λαζόπουλο, τη μοναδική από τηλεόρασης φωνή αντίστασης, που το Ανθρωπάκι τον κατηγόρησε ως «Διασκεδαστή της πλουτοκρατίας» («Ριζοσπάστης» 28/4/2010), που «γελοιότητα πουλάει, αυτή είναι η φύση και έξη του και μόνο γι' αυτό είναι ικανός. (...) να πουλά ακριβά τη σαβούρα της κατευθυνόμενης φαντασίας του». («Ριζοσπάστης» 14/10/2009).
Συγνώμη επίσης από τον Λουίς Αλτουσέρ, τον μεγάλο αυτόν κομμουνιστή στοχαστή, του οποίου όταν τόλμησα κάποτε να αναφέρω έναν ορισμό του κομμουνισμού -«κάθε μέρα θα 'ναι Κυριακή»- σε ανώτατο κομματικό στέλεχος, με αποπήρε λέγοντάς μου: «Ε, όχι και να επικαλούμαστε τον Αλτουσέρ»!
Φαίνεται πως στο βασίλειό τους και αλίμονο, προφανώς και σ' εκείνο που οραματίζονται, θεωρούν πως «κάτω από τα σχήματα (δήθεν ποιητικά, [λογοτεχνικά, θεωρητικά]) κρύβεται το μαχαίρι που [τους] χτυπάει πισώπλατα»[iii] κι όπως λέει και ο Πάστερνακ στο «Ο Ανεμος» (πρώτο απόσπασμα για τον Μπλοκ):
«Εδώ μονάχα ο συκοφάντης κρίνει
κι αυτός ασκεί επιρροή
ποιος δάφνη αξίζει και ποιος μνήμη
και ποιος στις ύβρεις να θαφτεί».
Κρίμα πάνω απ' όλα για τους νέους ανθρώπους, που επηρεάζουν.
[i] Γρηγόρη Τραγγανίδα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Ριζοσπάστης» 9/1/2011
[ii] Βλέπε, Marx, Karl and Engels, Frederick «Literature and Art: Selections from Their Writings», New York. Quoted in Rogers, 1947,ix
[iii] Αρη Αλεξάνδρου, Εισήγηση a la maniere de Jdanov
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 08.05.2011
Ξέρω, ότι μόνο με τη δημοσίευση μιας γνώμης που δεν „συμφέρει“, θα με πουν αντικομουνιστή. Γνωρίζω όμως, τις συνθήκες που στήθηκε ο αντικομουνισμός και πως σήμερα μη τηρουμένων πλέον των αναλογιών, η συντήρησή του, τι εξυπηρετεί. Γι΄ αυτό και δεν με νοιάζει. (ΓΠ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου