Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος

Του Σωτήρη Τζιμούρτα

Το πιο συχνό λάθος των ατόμων μιας κοινωνίας είναι η ερμηνεία των γεγονότων με μια αίσθηση παγιότητας. Ο άνθρωπος, έχει την τάση είτε να εξιδανικεύει είτε να στιγματίζει, με συνέπεια οι θεσμοί εγγράφονται στη συνείδηση του ως κραταιές πραγματικότητες που καταρρίπτονται ξαφνικά σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι ακριβώς έτσι. Ανάμεσα στο αίτιο και το αιτιατό, υπάρχει ένα μεσοδιάστημα όσμωσης που προτιμούμε να αγνοούμε. Π.χ. βολεύει καλύτερα να θυμόμαστε τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στην εκδήλωση του κι όχι ως το αποτέλεσμα της μετάλλαξης μιας σειράς νοηματοδοτήσεων εντός των μικροαστικών στρωμάτων που γέννησαν τον Ναζισμό με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Με τρόπο όπως πάντα εύστοχο, ο Καστοριάδης επισημαίνει ότι «η κοινωνία είναι πάντοτε αυτό-θέσμιση του κοινωνικού-ιστορικού. Αλλ’ αυτή η αυτό-θέσμιση γενικά δεν γνωρίζει τον εαυτό της ως αυτό-θεσμιζόμενο. Απόκρυψη του είναι της κοινωνίας από τα ίδια της τα μάτια, συγκάλυψη της ουσιαστικής χρονικότητά της». Η κρίση του ’74 και η επικράτηση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου έναντι του βιομηχανικού, έθεσε τους κανόνες για εκ νέου οργάνωση των κοινωνιών στα νέα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα. Η κρίση του 2008 θέτει νέα ζητήματα στο τραπέζι της διαμόρφωσης νέων βιώσιμων θεσμών, νέων βιώσιμων πραγματικοτήτων.

Ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο. Θα έλεγα, αν και πολλοί θα με κοιτούσαν με απορία, πως στην ουσία ζούμε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς να το έχουμε καν αντιληφθεί (γιατί και η κατάσταση του πολέμου, έχει διευθετηθεί στο συνειδησιακό ως γεγονός με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά). Το κεφάλαιο, σαν το φίδι στο τέλος του καλοκαιριού, έχει ανάγκη να αλλάξει το πουκάμισό του γι’ ακόμα μια φορά. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια διευθέτηση που δεν εξυπηρετεί κανέναν και κυρίως δεν εξυπηρετεί το ίδιο το κεφάλαιο. Οι παγκοσμιοποιημένες αγορές, είναι παρωχημένες για τα νέα μεταμοντέρνα δεδομένα. Αυτό που μετράει πλέον, είναι ο πληθυντικός να αντικατασταθεί απ’ τον ενικό. Οι αγορές, πρέπει να γίνουν αγορά και οι παγκοσμιο-ποιημένες πρέπει να γίνουν εξομοιωμένη κοινωνία. Έτσι λοιπόν, μια κοινωνία (με συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά), μια αγορά, ένα νόμισμα και ενδεχομένως και μια πολιτική εξουσία. Θα ισχυριζόμουν μάλιστα, πως ο αιώνας που έρχεται είναι ο αιώνας του θανάτου, των εθνών-κρατών όπως τα γνωρίσαμε στη νεοτερικότητα.

Αυτός ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, είναι πόλεμος θεσμών. Θεσμικές αποκλείσεις δεν χωράνε στη νέα διευθέτηση. Το έθνος-κράτος, θα γίνει κράτος-υπήκοος μιας ευρείας πολιτικής οργάνωσης (δεν θα την βρείτε, δεν υπάρχει ακόμα). Το πολιτισμικό είναι το πρώτο στοιχείο αντίθεσης. Μη ψάχνετε να εξηγήσετε με άλλον τρόπο, το γιατί το παγκόσμιο ενδιαφέρον την τελευταία δεκαετία εστιάζεται στις μουσουλμανικές χώρες και όχι (όπως θα πίστευε ένας Μακαρθικός Αμερικανός του ’50) στις σοσιαλιστικές πλην χριστιανικές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, είναι και πόλεμος πολιτικής οργάνωσης. Τα καθεστώτα που εξέθρεψε η βιομηχανική δύση δεν επαρκούν και γι’ αυτό πετιούνται ένα ένα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Ο Σαντάμ, οι Ταλιμπάν της καλλιέργειας παπαρούνας, ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου μετά το Ισραήλ και εσχάτως ο Καντάφι και η Συρία (Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις μέχρι πρότινος, ηγέτες όπως ο Σαρκοζί, ο Μπερλουσκόνι, η Μέρκελ κ.α. σε θερμούς εναγκαλισμούς με τον Συνταγματάρχη που σήμερα είναι ο εχθρός). Πρέπει ο κόσμος να γίνει ένα. Το παραμύθι των Κινέζων σε αυτή την εξέλιξη, δυστυχώς δεν έχει «δράκο». Για τους Κινέζους της ποσόστωσης στις γεννήσεις και της καπιταλιστικής αναγέννησης τους, η πραγματικότητα ενός τέτοιου ανοίγματος είναι ευλογία (και ήδη συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα). Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, είναι τοπικός με πολλά κρυφά όπλα και όχι η ευρεία ιδεολογικά φορτισμένη αντιπαράθεση του παρελθόντος. Το ίντερνετ που ξεσήκωσε τις μάζες στην Αίγυπτο είναι ένα από αυτά τα όπλα. Σε όλα αυτά, η Ελλάδα πάσχουσα από πολιτικούς διαχρονικά, κοιτάζει το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι.

ΠΗΓΗ: think free-gr