Λευτεριά στον Ντομινίκ!

DSK

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Η χώρα μετετράπη σε κλειδαρότρυπα. Το μεγάλο «λαϊκό δικαστήριο» καταδικάζει τελεσίδικα όταν περισσεύει ο λαϊκισμός και λιγοστεύει η σοβαρότητα. Το τεκμήριο της αθωότητας, η ιερότητα του κατηγορούμενου, ενδημεί μόνον εις Παρισίους. Κανείς δεν περιμένει την ποινική δίκη, που όταν «κινείται» δημόσια «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», πλην των (σε πλανητική διαπόμπευση) περήφανων Γάλλων.

Ορισμένοι (;) νεοέλληνες -διά των κραυγαλέων ΜΜΕ- βρέθηκαν εν μια νυκτί στο ελκυστικό «μπανιστίρ ντουλάπ», που προσφέρθηκε αφειδώς ως εκτόνωση για το «άθλιο, εθνοκτόνο, κυνικό, αιμοσταγές» ΔΝΤ. Στο πρόσωπο και τη συμπεριφορά του εξοχότατου κ. DSK στρέφεται το αδηφάγο βλέμμα της μικροαστικής περιέργειας, αποκαλύπτεται στο μεγαλείο της η εθνική υστερία των αποτυχημένων εραστών της λαίδης Τσάτερλυ, ο Μπόμπος που κρύβουν μέσα τους, η εκ του ασφαλούς υιοθέτηση του συνθήματος «θα κάνω ντου, «…αμώ το ΔΝΤ».

Στους ανοιξιάτικους καφενέδες της επικράτειας (του φρέντο των 5 ευρώ), οδύρονται ηθικολογούντες για «το φιλαράκι, το σοσιαλιστή». Αναλίσκονται σε «εποικοδομητικές» προτάσεις του τύπου «αν ήμουν εγώ στη σουίτα», συνοδευόμενες από συνομωσιολογία σε βάρος του ανδρός (CIΑ, Σαρκοζί, Παπανδρέου -λόγω Λαζόπουλου- Μπέος;) και γαργαλιστικές αφηγήσεις «εγκύρων δημοσιογραφικών κύκλων» για το πώς, πού, πότε «έθυσε» (προσοχή τυπογράφε!) ο «άθλιος εβραιογαλάτης».

Μέσα στην ηλιόλουστη ατμόσφαιρα -αισθησιακή, διά των διερχομένων πιπινιών (που «τα πέταξαν» όλα)- είναι παρόν το ξεχασμένο «Διδυμότειχο μπλουζ», της «αγχωμένης σαλακίας». Δίνουν και παίρνουν μαγικές συνταγές του 24ώρου ενός πρωθυπουργού (που κρύβει ερμητικά μέσα του κάθε Ελλην) ανάμεικτες με αφροδισιακό ελιξίριο της πολιτικής εξουσίας που, ως γνωστόν, «σέρνει καράβι».

Κι ενώ δεν υπάρχουν σωματομετρικές λεπτομέρειες της καλλίπυγης (;) καμαριέρας, η συλλογική φαντασίωση, ανικανοποίητη, περιορίζεται (βράδυ, αργά, να 'χουν κοιμηθεί τα παιδιά) σε πανδαισία ρετροσπεκτίβας της εγχώριας Τζούλιας. Το άλλο πρωί, με το δημόσιο διασυρμό του αρχηγού του «μισητού» ΔΝΤ με χειροπέδες, υπό το άγος των μνημονίων, δεν κατανόησαν ότι οι δικές τους χειροπέδες είναι -δυστυχώς- μόνιμες κι η ποινή τους ισόχρονη. Οντας σύγχρονοι «ελεύθεροι πολιορκημένοι», περιορίστηκαν να «θαυμάζουν» μια χώρα που η ισονομία της είναι αυτονόητη και φανερή κι οι καμαριέρες ίσες με τους μεγάλους αρχηγούς, ως ταξικό άλλοθι.

Και πριν τους πλακώσει το μεροκάματο και τους καταθλίψει η μιζέρια, συνειρμικά, σκέφτονται τι θα γινόταν ανάλογα εδώ, σε μια χώρα ανομίας, σε μια πατρίδα όπου διαχρονικά «ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» και στα ντουβάρια γράφτηκε ήδη «λευτεριά στον Ντομινίκ».

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 18 Μαΐου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ