Αγανακτισμένοι!



Από ΤΑ ΝΕΑ: Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα

Η αγανάκτηση των πολιτών είναι δικαιολογημένη. Η σύγχρονη τεχνολογία σύμμαχος. Τι συμβαίνει ακριβώς; Πρόκειται για κίνημα; Και αν όχι, μπορεί άραγε η αντίδραση των πολιτών, να εξελιχθεί σε κίνημα με ομοιογένεια στόχων, όταν η αγανάκτηση αρχίσει να εξειδικεύεται; Η αγανάκτηση στην κοινωνία είναι γενικευμένη, αλλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Αγανακτισμένοι οι μεν γιατί ο ΓΑΠ δεν τόλμησε, αγανακτισμένος και ο Φωτόπουλος για να μην τολμήσει. Χωρίς όμως καμιά αμφιβολία κάτι σημαντικό κινείται στην Ευρώπη. Παντού ξεφυτρώνουν πρωτοβουλίες για Πανευρωπαϊκή συγκέντρωση κατά της ανεργίας, της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο υπό τον τίτλο „European Revolution", καλεί την Κυριακή 29 Μαρτίου από τις 18.00-21.00 όλους τους Ευρωπαίους Πολίτες να κατέβουν στις κεντρικές πλατείες των πόλεων τους, ειρηνικά και χωρίς κομματικές ταμπέλες. Και αυτό είναι ευχάριστο. Ίσως μπορέσει να αποτελέσει μια δύναμη αφύπνισης της κοινωνίας, απέναντι στη γενικευμένη πολιτική συνεχούς μεταφοράς πλούτου προς τους έχοντες και κατέχοντες. Και όσοι νομίζουν ότι έχουν πατέντες και συνταγές για κάθε κοινωνικό πρόβλημα, καλό είναι να αρχίσουν να αποδεσμεύονται από αυτές και να παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή τα τεκταινόμενα. Ενδεικτικό είναι το σχόλιο ανώνυμης αγανακτισμένης.

„...Είθε να κοιμάστε ήσυχοι. Αλλά ακόμα και αν η συνείδησή σας, σας το επιτρέπει, έρχονται μέρες που κανείς μας δε θα είναι ήσυχος. Και τότε όλοι θα προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε τα λογικά μας και τις τύψεις μας για τις μέρες που αφήσαμε να περάσουν δίχως μία υγιή αντίδραση και για τις ευκαιρίες που χάσαμε σκεπτόμενοι εριστικά – κομπλεξικά - στενόμυαλα. Προσωπικά, όπου και αν βρίσκομαι, όπου και αν επιλέγω να παραστώ, όπου και αν υπάρχω, δε διαφημίζω και δεν υπερασπίζομαι κανέναν άλλον (καμία οργάνωση, κανένα συνδικαλιστή, καμία πολιτική παράταξη, κανένα χώρο επαγγέλματος) πλην του εαυτού μου και δεν παλεύω, δε φωνάζω, δε μάχομαι για τίποτα άλλο πλην του καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά μου και για τη χώρα μου. Δε με ενδιαφέρει ποιος στέκει δίπλα μου και τι σκοπούς έχει. Ούτε και διάλογο ανοίγω. Και κανείς δε θα με πείσει ότι δεν υπάρχουν χιλιάδες απλοί άνθρωποι που σκέπτονται το ίδιο. Και ειδικά για εχθές έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην καρπωθεί κανείς άλλος αυτή τη συγκέντρωση. Τώρα, το αν μεμονωμένα κατέβηκαν κάποιοι δημόσιοι, κάποιοι συνδικαλιστές, κάποιοι το ένα, κάποιοι το άλλο, πρόβλημά τους. Η συνολική εικόνα είναι το θέμα. Και μέσα σε αυτή την εικόνα είδα ηλικιωμένους, είδα μαμάδες με καροτσάκια, εμένα που είμαι έγκυος και όμως δεν άφησα την κατάστασή μου να σταθεί εμπόδιο, είδα οικογένειες, φίλους και παρέες. Ειρηνικά, τίμια, όμορφα. Και θα ξαναπάω σήμερα, πάλι, μετά τη δουλειά μου. Με αγανάκτηση μεν, αλλά και με μια ελπίδα ότι αν ξεφύγουμε όλοι από τα νήματα που μας κινούν, τότε και μόνο τότε θα σταθούμε πάλι όρθιοι απέναντι σε μια Ευρώπη που ως επί το πλείστον μας κατακρεουργεί και νιώθουμε ξανά υπερήφανοι για τη χώρα μας και για αυτά που καταφέραμε…."

Είναι μια άποψη καθ΄ όλα σεβαστή. Κάποιος είπε, ότι το αύριο δεν θα έχει καμία σχέση με το χθες και φαίνεται πως δεν είχε άδικο. (ΓΠ)