Όσο μεγαλώνει ο ξεπεσμός, τόσο δυναμώνει το κλάμα

Αλέξης Σολωμός, Μάνος Χατζιδάκις, Δημήτρης Χορν,
Μίνως Αργυράκης (πηγή: tospirto.net)

Του Σωτήρη Τζιμούρτα

Δύο παράλληλες πραγματικότητες εξελίσσονται στην επικαιρότητα του τόπου μας τον τελευταίο καιρό. Από την μια ο άθλιος ξεπεσμός στο επίπεδο του πολιτικού και του δημοσίου «λόγου» κι απ’ την άλλη ο εθνικός οδυρμός για τον χαμό μεγάλων Ελλήνων. Από τη μια ξεπέφτουμε κι απ’ την άλλη κλαίμε. Κι όσο μεγαλώνει ο ξεπεσμός, τόσο δυναμώνει το κλάμα.

Και είναι βέβαιο πως όπως κλαίμε γοερά για κείνους τους μεγάλους που μας άφησαν, έτσι κι αυτοί μαζεμένοι εκεί πάνω κλαίνε για το κατάντημά μας. Σε λίγο, θα στεγνώσει η πνευματική δεξαμενή του τόπου και θα απομείνουμε μόνοι στην πνευματική ξηρασία μας, με σημαία το lifestyle και τα μνημόσυνα.

Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη εποχή των παιδιών. Τα σχολεία κλείνουν, τα βιβλία πετιούνται και τα παιδιά πανηγυρίζοντας σπεύδουν στη θερινή ραστώνη. Κάπως έτσι μοιάζει η μεταπολίτευση στα μάτια μου. Μόνο που το καλοκαίρι αυτό, κράτησε σαράντα χρόνια και τώρα ο χειμώνας μας πέφτει βαρύς. Πάει πολύ, να ‘χεις πεταμένα τα βιβλία για σαράντα χρόνια. Πάει πολύ να ‘χεις συνηθίσει στην τεμπελιά τόσο καιρό.

Και φτάσαμε να μοιάζει ο Ελύτης κι ο Σεφέρης, ο Τσιτσάνης κι ο Χατζηδάκης, ο Μινωτής κι ο Χορν, μακρινοί σαν τους κλασσικούς της αρχαιότητας, θαρρείς κι ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε μιαν άλλη Ελλάδα. Σταμάτησε ο τόπος να γεννά μεγάλους και πνίγεται στη χαζοχαρούμενη μετριότητα των μικρών και των λίγων.

Αλίμονο στους νέους λοιπόν, που κατάντησαν ένα πουκάμισο αδειανό, σβήνοντας με γενναιοδωρία μια συννεφιασμένη Κυριακή το άστρο της ανατολής – την πραγματική Ελλάδα. Αυτή την Ελλάδα που δεν υπάρχει πια και που γυροφέρνει στην συνείδησή μας, σαν αντίλαλος, σαν φωνές του «είναι» από ένα μακρινό παρελθόν.

Φωνές (1904)

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πεθάναν,

ή εκείνων

που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε.

Κάποτε μες στη σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας –

σα μουσική,

τη νύχτα,

μακρινή,

που σβήνει.

 

Κ. Π. Καβάφης

ΠΗΓΗ: thinkfree team/8.5.11