Τούτο το κείμενο, μικρή ανάσα στα εγκόσμια παγκόσμια που βιώνουμε με ασύλληπτες ταχύτητες. Χάρη στην ψηφιακή επανάσταση (ημιαγωγοί, οπτικές ίνες, smartphones), ο γύρος του κόσμου μετετράπη από 80 μέρες σε 80 δευτερόλεπτα.
Οι λαοί σωρεύονται σε πλατείες κατά εκατομμύρια.
«Ζήτω», για γάμους, ποντίφικες, ευκταίους θανάτους (σε ζωντανή μετάδοση, να πανηγυρίζονται ως νίκες του καλού επί του κακού).
«Κάτω» (αιματοβαμμένα) για εσχάτως (;) αποκαλυφθέντες δικτάτορες, εκεί, «στο Ντούνεζι, στην Μπαρμπαριά».
Κι ενώ διεθνής υποκρισία και πλανητική κυνικότητα καλά κρατούν, στα ένδον, το νερό θα το λεν νεράκι, όλοι θα δείχνουν τον Ακη ως «αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου» κι η χώρα θα μαθαίνει, «ζoρ - ζορνά», έργα και ημέρες συνδικάτων, διά συνεχών τηλεοπτικών μαθημάτων με τίτλο «Φωτόπουλος- βλάπτει σοβαρά την υγεία».
Την Πρωτομαγιά, λοιπόν, οι πολλοί αναζητούν την άνοιξη (και μήνιν άειδε, θεά!),να κυλιστούν στα γκαζόν, να σχολιάσουν με χαβαλέ , να ξεχάσουν- τέλος πάντων- τα εφιαλτικά σενάρια της αναδιάρθρωσης, πριν οδηγηθούν ομοθυμαδόν σε τσίπουρα και συνοδευτικές χοληστερίνες. Κι «αν πιαστεί το μαγιόξυλο», ακόμη καλύτερα!
Αντίθετα, οι λίγοι - γραφικοί, τους τρώει ο κώλος να πηγαίνουν στην ιστορική πολιτική πλατεία, αν και γνωρίζουν ότι κάθε χρόνο (εκτός της προϊούσης γήρανσης) είναι όλο και λιγότεροι. Γιατί το νήμα κόβεται από θανάτους, κόπωση, αδιέξοδα, από θελημένες κι αθέλητες αποστρατείες.
Πήρε των ομματιών του, σκυφτός , ο άνθρωπός μας.
Μετρούσε μηχανικά τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, νευρικά παίζοντας το κόκκινο γαρίφαλο- σήμα κατατεθέν.
Δεν μπορεί -σκέφτηκε- η κοινωνική οργή θα γίνει παρουσία κι η πλατεία θα 'ναι γεμάτη «με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές».
Διαψεύστηκε. Μνημόνια -ξεμνημόνια- ανεργία-φτώχεια-κατάθλιψη- λιγότεροι. «Στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά», συνθήματα άσφαιρα.
Είδε τους συνήθεις υπόπτους, κάτι διοργανωτές, ρομαντικούς παλίμπαιδες της πάλαι ποτέ κραταιής Αριστεράς, κάτι νεόκοπους της πολιτικής -νυν και μέλλοντες.
Εδώ και 37 χρόνια - ίδιες φάτσες - τους έμαθε. Από την καλή και την ανάποδη.
Ανάμεσά τους ορισμένοι πολυπράγμονες μαϊντανοί της δημοσιότητας, φέροντες δώρα στους «Δαναούς», πάντα πρόθυμοι για αλλαγή αφεντικών. Εξουσιαστές με λεοντή εξουσιαζόμενου, σαν τον Λαυρέντη (εγώ μόνο το ’ξερα τι κάθαρμα ήσουν)**.
Πόνεσε, τέτοια μέρα Mαγιού. Το βήμα του ασυνείδητα στο παλικάρι που μίσεψε. Τον Νίκο Γιαννόπουλο. Κι απίθωσε στο μνήμα το κόκκινο γαρίφαλο-σήμα κατατεθέν.
**Επιτύμβιον, Μανόλης Αναγνωστάκης
Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, 5 Μαΐου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου