Θεωρίες συνωμοσίας

Ντομινικ Στρος Καν και Γιώργος Παπανδρέου

Οι θεωρίες συνωμοσίας ευδοκιμούν στη χώρα μας με μεγάλη επιτυχία και συνήθως δίνουν απαντήσεις σε... όλα. Πρόκειται ασφαλώς για την εύκολη απάντηση σε δύσκολα θέματα και παρέχει την άνεση στους «αναλυτές» να τεκμηριώσουν με ανοησίες τις θεωρίες τους. Στο βαθμό που το εν λόγω φαινόμενο περιορίζεται σε κουβέντες περιθωρίου, δεν ενοχλεί αλλά όταν υιοθετούνται σενάρια από πολιτικά κόμματα και επί τη βάσει τους ασκείται πολιτική, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Για παράδειγμα, η ιστορία με τις συζητήσεις του κ. Γ. Παπανδρέου με τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν και όσα είπε ο Γάλλος για τη μυστικότητα αυτών των διαβουλεύσεων έγιναν σημαία από την αντιπολίτευση, λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι σε τόσο ευαίσθητα και σοβαρά θέματα το παρασκήνιο έχει τον πρώτο λόγο. Η ανακάλυψη... της πυρίτιδας στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν ανάξια σχολιασμού και ενδεχομένως θα προκαλούσε απλώς γέλια, αλλά η κρισιμότητα των στιγμών δεν το επιτρέπει.

Επειδή η αφέλεια στην πολιτική -και μάλιστα η προσποιητή- είναι συνηθισμένο φαινόμενο, δεν εκπλήσσει η δήθεν ανακάλυψη της αντιπολίτευσης, η οποία αναζητά άλλοθι για τη δική της αδράνεια και αδυναμία άσκησης σοβαρής κριτικής. Ωστόσο αυτό που προκαλεί ευλόγως ανησυχία είναι το γεγονός ότι ακόμη και η αξιωματική αντιπολίτευση μεταχειρίζεται φθηνά τεχνάσματα και ασχολείται με τακτικισμούς αντί να προβάλει την εναλλακτική της πρόταση για το μέλλον της χώρας.

Η ψευδαίσθηση ορισμένων ότι μπορούν να περισώσουν το σαρκίο τους ενώ η χώρα θα καταστρέφεται, είναι μια ακόμη ένδειξη κουτοπονηριάς και ασυλλόγιστης αλαζονείας. Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του -και ο καθένας χωριστά- οφείλει να αντιληφθεί ότι το παραμύθι τέλειωσε και αν δεν τολμήσουν να προσεγγίσουν τη... θύελλα με ρεαλισμό και συνέπεια, η καταστροφή δεν θα αφήσει παρά μόνον συντρίμμια. Δεν πρόκειται να υπάρξουν διασωθέντες σε μια χώρα που θα διαλύεται επειδή δεν πήρε τις αποφάσεις που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και τον τόπο. Και αν δεν τολμούν να το κάνουν φανερά, ας το επιχειρήσουν έστω «υπογείως». Ας μη φοβούνται. Ουδείς θα τους ψέξει για «υπόγειες» συμφωνίες.

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ