 |
| Mario de Andrade |
Επίκαιρο και διαχρονικό. Χρήσιμο για όλους μας στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και όχι μόνο σε αυτούς που βλέπουν τις καραμέλες στις σακούλες τους να τελειώνουν. Στους κυβερνώντες, στην αντιπολίτευση, στους συνδικαλιστές, στους αγανακτισμένους στις πλατείες, στους ανένταχτους, στους ανέργους και εργαζόμενους, σε νέους και γέρους, γυναίκες και παιδιά, αφιερώνεται εξαιρετικά. (Γ.Π.)
Του Mario de Andrade*
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
.* Ο Mario de Andrade είναι ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία.
ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από την κ. Εβίτα Κακούρη στο Facebook
Του Mario de Andrade*
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
.* Ο Mario de Andrade είναι ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία.
ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από την κ. Εβίτα Κακούρη στο Facebook
1 σχόλιο:
Το γνωστό των αρχαίων ημών προγόνων, συμπεριλαμβάνει πιστεύω κατά κύριο μέρος το νόημα το οποίο περιγράφεται στο κείμενο που αναφέρεται στον κύριο Mario de Andrade. Ο άνθρωπος για να εξελίσεται και να προοδεύει θα πρέπει να μαθαίνει από τα λάθη τα οποία έπραξε στο παρελθόν και να προσπαθεί να τα αποφεύγει στο μέλλον. Αναγκαία για την πρόοδό του είναι είναι επίσης και η εξοικονόμιση του προσωπικού του χρόνου, ώστε να προλαβαίνει να ανταπεξέλθεται στις βασικές του κοινωνικές και προσωπικές υποχρεώσεις, αλλά και να καλύπτει τις ιδιωτικές του ανάγκες για ψυχαγωγία, ξεκούραση, κ.λ.π.
Ο κύριος de Andrade θα εννοεί όμως με τα λεγόμενά του πέραν αυτού, επίσης και την επίτευξη των προσωπικών σκοπών και στόχων ενός ανθρώπου, δηλ. την ολοκλήρωση ενός πνευματικού του έργου, την πραγματοποίηση της προσωπικής του καριέρας, την απόκτηση μίας συγκεκριμένης περιουσίας, την αποκατάσταση των τεκνών του, και ούτο κάθ´εξής. Για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε κάποιους βασικούς στόχους στην ζωή μας, θα πρέπει αναγκαστικά να αποφεύγουμε τις ανούσιες επαναλύψεις, τις άσκοπες κινήσεις και τις φλυαρίες και να προσπαθούμε να συντονίζουμε τις πράξεις μας, δηλαδή να προσέχουμε να είναι ορθές και όχι παράλογες και συναισθηματικές. Οι ίδιοι μας θα κάμνουμε στον εαυτό μας όταν φτάσουμε σε μία ηλικία προχωρημένης γηρατειάς, έναν απολογισμό γύρω από την ζωή μας και οι ίδιοι μας θα κρίνουμε εάν στην ζωή μας πετύχαμε ή όχι. Ότι αφορά τις συναναστροφές μας, εδώ ο καθένας και η καθεμιά από εμάς κάνει τις δικές του/της επιλογές και είμαι της γνώμης ότι αυτό είναι ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα αλλά και βασικό δικαίωμα του καθενός. Το πως θα φτάσει ο καθένας στο τέλος της ζωής του, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Εδώ πιάνουν τόπο τα γνωστά λόγια του Σόλωνα . Είναι σίγουρο όμως ότι οι περισσότεροι από εμάς θα ήθελαν να γεράσουν με αξιοπρέπεια και να μπορούν να μνημονεύσουν και να παρουσιάσουν από την ζωή τους κάποιες προσωπικές επιτυχίες. Γιατί αποτυχιμένος και εξαθλιωμένος δεν θα επιθυμούσε κανένας λογικός άνθρωπος να αποχωρήσει από αυτήν την ζωή, ιδίως όμως δεν θα επιθυμούσε να τον έβγαζε ο κοινωνικός του περίγυρος την ρετσινιά ότι στην ζωή του δεν υπήρξε χρήσιμος για την κοινωνία. Αυτό το τελευταίο δεν θα ήθελε να το παραδεχτεί και ο πιο αποτυχιμένος άνθρωπος ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου