ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Με όσα και για όσα -δραματικά- συμβαίνουν, εξηγώ ότι vs σημαίνει versus, δηλ. εναντίον. Θα το συναντάμε συχνά, σε λίγο μόνιμα, όταν θα μετατραπεί κατά πάντων, ως βαλκανική καρικατούρα των Βάργκας, Περόν, Πουζάντ, καθόσον στη γεωγραφική γειτονιά μας δεν υπάρχει Κρονστάνδη ούτε Παρίσι. Η φαντασία στην εξουσία δε μένει πια εδώ.Κι ενώ η πολιτική ανοησία είναι και παραμένει ανίκητη, στις πλατείες φαίνεται να «καίγονται» οι τελευταίες σελίδες της αμφισβητούμενης μυθιστορίας της μεταπολίτευσης. Στο δημιουργικό χάος του «αυτοπροσδιορισμού και της χειραφέτησης των μαζών», «οι έσχατοι έσονται πρώτοι», παρασέρνοντας στον ιστορικό πάτο το πολιτικό μας σύστημα που μάλλον επιλέγει τη δική του χρεοκοπία, πριν τη χρεοκοπία της χώρας και των ανθρώπων της. Αυτά στις πλατείες, που, όπως ο Ελύτης προστάζει, «Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Ανοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της απελπισιάς».
Στα καφέ, όμως, το Σαββατόβραδο, σύμπασα η αγανακτούσα κι οργισμένη Ευρώπη των λαών βρήκε στο μυαλό και στα πόδια του μικρόσωμου 23χρονου αρτζεντίνου «βασιλιά», τον άνθρωπό της. Το δημόσιο «μονομάχο» του Ολι Ρεν για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ελπίδα όλων των ταπεινών της ηπείρου.
Το μαγικό και ευφυές απέναντι στο απρόσωπο κυνικό. Κοκτέιλ από Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα, Πλατινί. Μπήκε στο γήπεδο, σημαιοφόρος της ηττημένης ισπανικής αρμάδας του Φιλίππου στα 1588, της άμυνας των Φόκλαντς, στα 1982. Και κάρφωσε την μπάλα σαν πέτρα, κατά πώς οι συμπατριώτες του σε τράπεζες και ΔΝΤ, το 2001. Ο ευρωπαϊκός Νότος της ανεργίας που βιώνει την άνιση ανταλλαγή και εκβιάζεται με την οικονομική δολοφονία του, πήρε τη μεγάλη νοερή εκδίκηση.
Οταν ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον και οι «μπέμπηδες» έφυγαν από το γήπεδο της συντριβής, στο σκυμμένο κεφάλι τους δεν έβλεπες τους περήφανους «κόκκινους διαβόλους» του Μάντσεστερ.
Απέναντι στον εκφραστή του βρετανικού φλέγματος που με περισσή αλαζονεία επιδίωξε την παλιννόστηση του ποδοσφαιρικού (και όχι μόνον) ιμπεριαλισμού και της σύγχρονης αποικιοκρατίας, κατίσχυσε ένας μάγος της μπάλας, ο Λιονέλ Μέσι, από το Ροζάριο. Χωρίς να 'χει δει την «αρπαγή της Ευρώπης» στη Βεργίνα. Πριν βάλει το χέρι του ο θεός, πρόλαβε αυτός κι έβαλε το πόδι του. Και μας ξανάβαλε στο όνειρο.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 1 Ιουνίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Με όσα και για όσα -δραματικά- συμβαίνουν, εξηγώ ότι vs σημαίνει versus, δηλ. εναντίον. Θα το συναντάμε συχνά, σε λίγο μόνιμα, όταν θα μετατραπεί κατά πάντων, ως βαλκανική καρικατούρα των Βάργκας, Περόν, Πουζάντ, καθόσον στη γεωγραφική γειτονιά μας δεν υπάρχει Κρονστάνδη ούτε Παρίσι. Η φαντασία στην εξουσία δε μένει πια εδώ.Κι ενώ η πολιτική ανοησία είναι και παραμένει ανίκητη, στις πλατείες φαίνεται να «καίγονται» οι τελευταίες σελίδες της αμφισβητούμενης μυθιστορίας της μεταπολίτευσης. Στο δημιουργικό χάος του «αυτοπροσδιορισμού και της χειραφέτησης των μαζών», «οι έσχατοι έσονται πρώτοι», παρασέρνοντας στον ιστορικό πάτο το πολιτικό μας σύστημα που μάλλον επιλέγει τη δική του χρεοκοπία, πριν τη χρεοκοπία της χώρας και των ανθρώπων της. Αυτά στις πλατείες, που, όπως ο Ελύτης προστάζει, «Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Ανοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της απελπισιάς».
Στα καφέ, όμως, το Σαββατόβραδο, σύμπασα η αγανακτούσα κι οργισμένη Ευρώπη των λαών βρήκε στο μυαλό και στα πόδια του μικρόσωμου 23χρονου αρτζεντίνου «βασιλιά», τον άνθρωπό της. Το δημόσιο «μονομάχο» του Ολι Ρεν για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ελπίδα όλων των ταπεινών της ηπείρου.
Το μαγικό και ευφυές απέναντι στο απρόσωπο κυνικό. Κοκτέιλ από Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα, Πλατινί. Μπήκε στο γήπεδο, σημαιοφόρος της ηττημένης ισπανικής αρμάδας του Φιλίππου στα 1588, της άμυνας των Φόκλαντς, στα 1982. Και κάρφωσε την μπάλα σαν πέτρα, κατά πώς οι συμπατριώτες του σε τράπεζες και ΔΝΤ, το 2001. Ο ευρωπαϊκός Νότος της ανεργίας που βιώνει την άνιση ανταλλαγή και εκβιάζεται με την οικονομική δολοφονία του, πήρε τη μεγάλη νοερή εκδίκηση.
Οταν ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον και οι «μπέμπηδες» έφυγαν από το γήπεδο της συντριβής, στο σκυμμένο κεφάλι τους δεν έβλεπες τους περήφανους «κόκκινους διαβόλους» του Μάντσεστερ.
Απέναντι στον εκφραστή του βρετανικού φλέγματος που με περισσή αλαζονεία επιδίωξε την παλιννόστηση του ποδοσφαιρικού (και όχι μόνον) ιμπεριαλισμού και της σύγχρονης αποικιοκρατίας, κατίσχυσε ένας μάγος της μπάλας, ο Λιονέλ Μέσι, από το Ροζάριο. Χωρίς να 'χει δει την «αρπαγή της Ευρώπης» στη Βεργίνα. Πριν βάλει το χέρι του ο θεός, πρόλαβε αυτός κι έβαλε το πόδι του. Και μας ξανάβαλε στο όνειρο.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 1 Ιουνίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου