Eφιάλτης καλοκαιρινής νύχτας

Καλογραμμένο το κείμενο του συγγραφέα κ. Απόστολου Δοξιάδη από την Καθημερινή. Δεν το κρίνω βέβαια σαν τέτοιο και ούτε είναι πάντα ο ουσιαστικός λόγος για τις αναρτήσεις μου. Αναφέρεται σε μια προσωπική του εμπειρία. Βρισκόμενος εκτός Ελλάδας δεν έχω ζήσει γεγονότα στην „πλατεία". Δυσκολεύομαι να τον πιστέψω. Σκέφτηκα πολύ αν πρέπει να το αναρτήσω. Κι΄ αν όμως πρόκειται για αληθινή ιστορία, δεν πρέπει να καταδειχθεί; Στο κάτω -κάτω δεν είναι όλοι ίδιοι! (Γ.Π.) 

„Την Τετάρτη που πέρασε, λίγο μετά τα μεσάνυκτα, ανέβαινα τη Σταδίου με μηχανή, γυρνώντας σπίτι μου από μια πρόσκληση. Η κυκλοφορία έρρεε προς Σύνταγμα, οπότε υπέθεσα ότι η συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» είχε λήξει. Στον κάτω δρόμο της πλατείας μ’ έκοψε το φανάρι. Κοίταξα αριστερά. Στο κέντρο της μόνιμης πλέον αποικίας των αντισκήνων, καμιά πενηνταριά άνθρωποι άκουγαν έναν να γραντζουνάει μια κιθάρα, μουρμουρώντας κάτι σαν τραγούδι, με ήχο ενοχλητικά ενισχυμένο. Αναψε πράσινο. Η Οθωνος ήταν ανοικτή, κι έστριψα αριστερά. Στην κορυφή του δρόμου όμως η κίνηση κοβόταν. Δεξιά και αριστερά στην Αμαλίας, ένα πλαστικό τέιπ, απλωμένο από τη μία ώς την άλλη του δρόμου, σε ύψος ενός μέτρου, σε σταματούσε. Αναρωτήθηκα γιατί. Κόσμος δεν υπήρχε, το οδόστρωμα ήταν άδειο. Μόνο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, δέκα τύποι με μια ντουντούκα κάτι φώναζαν.

Ο στόχος μου ήταν να πάω σπίτι μου, βέβαια, όχι να μελετήσω τη φαινομενολογία της διαμαρτυρίας, οπότε κοίταξα για κάποιον αστυνομικό ή τροχονόμο, να ρωτήσω πώς να φύγω. Κανείς. Τότε όμως είδα ότι αριστερά, προς Βασιλίσσης Σοφίας, όπου θα πήγαινα, περνούσαν μηχανές από ένα σημείο, μία μία. Μπήκα στη σειρά πίσω από τις άλλες, να περάσω κι εγώ. Και τότε είδα τι ακριβώς συνέβαινε: μπροστά στο τέιπ που έκλεινε το δρόμο, στέκονταν έξι-εφτά τύποι κάπως άγριοι, ένας με γένεια και σορτς, ένας μουστακαλής με αμερικάνικο μπλουζάκι, και κάποιοι ακόμη, που υπέβαλλαν όσους φιλοδοξούσαν να περάσουν σε τεστ. Πρώτος στη σειρά μας ήταν ένας ταλαίπωρος με μηχανάκι. «Θέλετε να περάσετε;» τον ρώτησε ο γενειοφόρος, σε άψογο πληθυντικό, εμφανώς δηλωτικό ειρωνείας. «Μάλιστα» απάντησε ο ταλαίπωρος επιφυλακτικά, τρομαγμένος από την αυτοπεποίθηση του ερωτώντος. «Ωραία», του είπε ο γενειοφόρος. «Μια μούντζα στη Βουλή, και περνάτε». Ο άνθρωπος στο μηχανάκι, διστακτικά, μούντζωσε άνευρα. «Α όχι έτσι, ζωηρά!» τον παρατήρησε ο γενειοφόρος. Ο ταλαίπωρος, προφανώς για να τελειώνει, έριξε τώρα μια μούντζα γενναία. Οι παραστεκάμενοι χαμογέλασαν επιδοκιμαστικά και ο γενειοφόρος σήκωσε το τέιπ, λέγοντας του ταλαίπωρου: «Περάστε. Καλή σας διαδρομή!» Μετά κατέβασε το τέιπ, κλείνοντας τον δρόμο του επόμενου, και άρχισε να τον υποβάλλει στην ίδια δοκιμασία.

Εγώ, βέβαια, δεν είχα καμία διάθεση να συνδιαλλαγώ με την ιδιότυπη αυτή εξουσία, και γύρισα ανάποδα στην Οθωνος, σήκωσα το τέιπ στην Αμαλίας προς την άλλη κατεύθυνση, και πήγα προς Ολυμπίου Διός, σηκώνοντας κι άλλο τέιπ στην επόμενη γωνία, να συνεχίσω. Παρεμπιπτόντως, ούτε σε αυτή τη διαδρομή είδα αστυνομικό. Ούτε έναν.

Μπήκα στο σπίτι μου κι έμεινα λίγο ακίνητος, στο σκοτάδι, προσπαθώντας να χωνέψω το συμβάν: είχα μόλις περάσει από τη μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας, το γεωγραφικό κέντρο της πολιτικής εξουσίας, αλλά και το συμβολικό της πόλης, με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τα ζαχαροπλαστεία που άπλωναν τις καρέκλες τους να χαρεί ο κόσμος την καλοκαιρινή βραδιά. Αυτό μέχρι πρόσφατα βέβαια, όχι πια, όχι εδώ και δύο μήνες. Τώρα έχουν εγκατασταθεί εκεί ετσιθελικά κάποιες δεκάδες τύποι με τσαντίρια. Κι οι δρόμοι γύρω είναι κλειστοί, από άλλους. Το κράτος, άρα η τάξη, απουσίαζαν πλήρως από την πλατεία που πέρασα, και μαζί φυσικά το δικαίωμα του πολίτη στην πόλη του. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι δεν υπήρχε κάποιος να διασφαλίσει την τάξη - αυτή την απουσία την έχουμε δυστυχώς συνηθίσει και μπορεί να μη μου έκανε από μόνη της εντύπωση. Είχα γίνει μάρτυρας μιας σκηνής με μεγάλη διαφορά, προς το οικτρότερο, από το αίσχος που ξέραμε, σε νέο αίσχος. Γιατί δεν έλειπε απλώς το κράτος. Το κενό του το είχε αναλάβει μια νέα εξουσία, που απαιτούσε από τους πολίτες, με θρασύ χαμόγελο, πιστοποιητικό αντιδημοκρατικών φρονημάτων για να περάσουν. Από πού; Από την πλατεία Συντάγματος!

Ρωτώ λοιπόν: Κύριε πρωθυπουργέ, που κορδωνόσασταν πρόσφατα με το χέρι στην καρδιά μπροστά στους κόλακες βουλευτές σας, ποια ακριβώς είναι η αντίληψή σας για τον ρόλο του κράτους; Κύριε αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανέχεστε την κάθε αντίδραση στην εξουσία, φτάνει την εξουσία να κατέχει το αντίπαλο κόμμα και όχι το δικό σας, εγκρίνετε την εκχώρηση της τάξης σε τραμπούκους; Κύριε υπουργέ της Προστασίας του Πολίτη (που ο Θεός να σας κάνει!), ποιους ακριβώς πολίτες προστατεύετε; Αυτούς που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ή τα σπιτάκια τους, ή αυτούς που καταλαμβάνουν με το θράσος τους το κενό της εξουσίας σας, ή τους άλλους, που κόβουν το ηλεκτρικό του κοσμάκη για να διατηρήσουν τα προνόμια που τους δώσατε;

Και τέλος, ρωτώ εσάς, καημένοι συμπολίτες μου, που ελπίζετε ακόμη στη σωτηρία της χώρας από την επερχόμενη καταστροφή, που θέλετε εξυγίανση, μεταρρυθμίσεις και να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου του Δημοσίου: από ποιους τα περιμένετε αυτά, τα μεγάλα και υψηλά; Από μια κατ’ όνομα κυβέρνηση που δεν είναι ικανή να διαφυλάξει το δικαίωμά μας να κυκλοφορούμε; Ή από κόμματα αντιπολίτευσης που κολακεύουν τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας;

Καλοί μου άνθρωποι, ξυπνήστε! Ξυπνήστε γιατί ο εφιάλτης που είδα εγώ την Τετάρτη, μπορεί να γίνει αύριο η πραγματικότητα όλων μας."

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ