«Ακούστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις. Παρέμεινα στην άποψή μου ως το τέλος. Κάποιοι καταλάβαιναν ότι έχουμε δίκιο. Οι περισσότεροι επέμειναν στις δικές τους. Όμως, κριτής κάθε οικονομικού προγράμματος είναι τα αποτελέσματά του. Και κριτής όλων μας είναι ο ελληνικός λαός», ανέφερε σε δήλωσή του ο κύριος Σαμαράς με τη λήξη της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Κανείς δε φαντάζομαι να διαφωνεί, ούτε ότι οι πολιτικές κρίνονται εκ του αποτελέσματος, ούτε βέβαια ότι τελικός κριτής είναι ο ελληνικός λαός. Αυτά όμως δεν επαρκούν. Ακόμη και αν η πρότασή του είναι σωστή και ο ελληνικός λαός την επιβραβεύσει, το βασανιστικό ερώτημα με ποιον πρόκειται να τη διαπραγματευθεί δεν αναιρείται. Με ποιους πρόκειται να επαναδιαπραγματεί, όταν το Ευρωπαϊκό αδελφό κόμμα της ΝΔ, που σημειωτέον κυβερνά την Ευρώπη δια στόματος κ. Κάουντερ δηλώνει «Δεν έχω καμία κατανόηση για το ότι η ελληνική αντιπολίτευση, που ανήκει στη δική μας ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν συνεργάζεται» και ότι «το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να δει ότι η εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών είναι μια εθνική υπόθεση»; Και για να αποφύγουμε την επικοινωνιακή παγίδευση της σκέψης μας, ένα ερώτημα: Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που έδειξαν κατανόηση; Δεν έχουν ονόματα; Καμία δήλωση; Ή θεωρούνται, ότι όσοι δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, καταλάβαιναν πως είχε δίκιο;
Αλλά ακόμη και αν είναι έτσι, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, ότι οι περισσότεροι δεν πείθονται. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δε διαπραγματεύεται και η κυβέρνηση, άσχετα αν πάρα πολλοί την επικρίνουν για λάθος ρότα; Νιώθω την ανάγκη μιας σαφούς εξήγησης, όπως και από την κυβέρνηση μιας σαφούς διαδρομής εξόδου από την κρίση. Δικαιολογίες, ότι στην πορεία θα πεισθούν μέχρι ο κύριος Σαμαράς να γίνει Πρωθυπουργός, φαντάζομαι να μην ισχύουν, γιατί η Κυβέρνηση εγκαλείται επειδή τώρα δεν επαναδιαπραγματεύεται, όχι για το μέλλον. Η πολιτική βέβαια είναι η τέχνη του εφικτού και όχι του ανέφικτου. Η πολιτική του ανέφικτου δε δείχνει μόνο ανωριμότητα, αυτό στα χρόνια που ζούμε δεν είναι καν πταίσμα, αλλά κάτι πολύ τραγικότερο για τη χώρα. Είναι καταστροφή. Οι συνεπείς πολιτικοί έχουν πάντα και μια δεύτερη εναλλακτική πρόταση, που δε θα τους αποκλίνει από τους βασικούς τους στόχους. Η Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έδειξε, ότι η επαναδιαπραγμάτευση σε πραγματικό χρόνο έληξε. Αναμένουμε την εναλλακτική πρόταση, Ζάππειο ΙΙΙ ίσως.! Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην κοροϊδευόμαστε. (Γ.Π.)
Κανείς δε φαντάζομαι να διαφωνεί, ούτε ότι οι πολιτικές κρίνονται εκ του αποτελέσματος, ούτε βέβαια ότι τελικός κριτής είναι ο ελληνικός λαός. Αυτά όμως δεν επαρκούν. Ακόμη και αν η πρότασή του είναι σωστή και ο ελληνικός λαός την επιβραβεύσει, το βασανιστικό ερώτημα με ποιον πρόκειται να τη διαπραγματευθεί δεν αναιρείται. Με ποιους πρόκειται να επαναδιαπραγματεί, όταν το Ευρωπαϊκό αδελφό κόμμα της ΝΔ, που σημειωτέον κυβερνά την Ευρώπη δια στόματος κ. Κάουντερ δηλώνει «Δεν έχω καμία κατανόηση για το ότι η ελληνική αντιπολίτευση, που ανήκει στη δική μας ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν συνεργάζεται» και ότι «το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να δει ότι η εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών είναι μια εθνική υπόθεση»; Και για να αποφύγουμε την επικοινωνιακή παγίδευση της σκέψης μας, ένα ερώτημα: Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που έδειξαν κατανόηση; Δεν έχουν ονόματα; Καμία δήλωση; Ή θεωρούνται, ότι όσοι δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, καταλάβαιναν πως είχε δίκιο;
Αλλά ακόμη και αν είναι έτσι, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, ότι οι περισσότεροι δεν πείθονται. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δε διαπραγματεύεται και η κυβέρνηση, άσχετα αν πάρα πολλοί την επικρίνουν για λάθος ρότα; Νιώθω την ανάγκη μιας σαφούς εξήγησης, όπως και από την κυβέρνηση μιας σαφούς διαδρομής εξόδου από την κρίση. Δικαιολογίες, ότι στην πορεία θα πεισθούν μέχρι ο κύριος Σαμαράς να γίνει Πρωθυπουργός, φαντάζομαι να μην ισχύουν, γιατί η Κυβέρνηση εγκαλείται επειδή τώρα δεν επαναδιαπραγματεύεται, όχι για το μέλλον. Η πολιτική βέβαια είναι η τέχνη του εφικτού και όχι του ανέφικτου. Η πολιτική του ανέφικτου δε δείχνει μόνο ανωριμότητα, αυτό στα χρόνια που ζούμε δεν είναι καν πταίσμα, αλλά κάτι πολύ τραγικότερο για τη χώρα. Είναι καταστροφή. Οι συνεπείς πολιτικοί έχουν πάντα και μια δεύτερη εναλλακτική πρόταση, που δε θα τους αποκλίνει από τους βασικούς τους στόχους. Η Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έδειξε, ότι η επαναδιαπραγμάτευση σε πραγματικό χρόνο έληξε. Αναμένουμε την εναλλακτική πρόταση, Ζάππειο ΙΙΙ ίσως.! Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην κοροϊδευόμαστε. (Γ.Π.)
2 σχόλια:
Είμαι πεπεισμένος σχετικά με το θέμα αυτό, ότι και ο κύριος Αντώνης Σαμαράς φέρει όπως και ο κύριος Πρωθυπουργός εξίσου μεγάλες ευθύνες για την πολιτική πορεία της Ελλάδος στους επόμενους μήνες. Ο κύριος πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να ετοιμάσει ένα πρόγραμμα-σχέδιο για την ανατροπή της κρίσης και για την ανάκαμψη της οικονομίας. Το πως θα το ονομάσει το σχέδιο αυτό, είναι φυσικά δευτερεύον. Αυτό που παίζει ρόλο είναι ότι απέναντι στους διαπραγματευτές της ΕΕ θα δώσουμε το μύνημα της ομόνοιας και της ενώτητας, σχετικά με τις προσπάθειές μας να βγάλουμε την Ελλάδα από την κρίση. Αυτό είναι το πρώτο και κύριο. Στην φάση των διαπραγματεύσεων θα προκύψουν σίγουρα αρκετά περιθώρια, για να γίνει δυνατόν να περαστούν οι προτάσεις και οι ιδέες της μίας ή της άλλης πλευράς, έτσι ώστε να μπορούν να βγούν στην συνέχεια όλοι οι διαπραγματευτές κερδισμένοι από τις συνομιλίες που θα ακολουθήσουν. Όσο κυλάει ο χρόνος και αδρανούμε, τόσο θα είναι αυτό μία ημέρα εις βάρος όλων μας και κάποια στιγμή θα διαπιστώσουμε, ότι χάσαμε καλές και κερδοφόρες ευκαιρίες για λόγους προσωπικού γόητρου και προσωπικής φιλαρέσκειας, δηλαδή για αιτίες οι οποίες δεν στέκονται σε καμμία σχέση με το σοβαρό θέμα για το οποίο πρόκειται.Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων οφείλουν στην προκειμένη περίπτωση να μας αναδείξουν την τέχνη του εφικτού και να βάλουν την Ελλάδα σε μία νέα πορεία, στην πορεία της εξέλιξης και της σταθεροποίησης. Αυτό απαιτεί ο ελληνικός λαός από αυτούς, που πολύ σωστά επισημάνθηκε στο άρθρο, αυτός θα είναι σε τελική ανάλυση που θα κρίνει τον εκάστοτε πολιτικό αρχηγό και κυβερνήτη της χώρας. Νιώθω κι εγώ λοιπόν την ανάγκη μιας σαφούς εξήγησης, όπως και από την κυβέρνηση μιας σαφούς διαδρομής εξόδου από την κρίση. Ελπίζω η Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόματος, να έδωσε στον κύριο Αντώνη Σαμαρά κάποια σοβαρά ερεθίσματα και να αισθάνθηκε την σοβαρότητα του θέματος εκεί με τους άλλους ευρωπαίους πολιτικούς καλίτερα, ώστε να καταφέρει επί τέλους να ξεπεράσει τους ενδιασμούς του και να συνεργαστεί το συντομότερο δυνατόν με τον πρωθυπουργό. Την τέχνη του ανέφικτου αρκετά την διδαχτήκαμε επί χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν.
Τι ψάχνεις Γιώργο μου. Ζούμε στην εποχή της αφάνταστης ελαφρότητας των αόριστωνυποσχέσεων και της αβάσταχτης βαρύτητας των πράξεων αυτών που φταίνε για την κατάντια μας....Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον....
Δημοσίευση σχολίου