2/7/11

Έλληνες, ακούσατε τα νέα από τη ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ;

Η Πορτογαλία ψήφισε στις πιο παράξενες ίσως εκλογές του κόσμου. Όπου τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν την πολιτική του Μνημονίου μέχρι κεραίας και δεν θα ζητήσουν καμιά αναδιαπραγμάτευση. Ήμουν εκεί, τις είδα από κοντά, με την κάμερα της εκπομπής «Έρευνα». Και μοιράζομαι μαζί σας μια σκέψη. Πώς η εμπειρία της Πορτογαλίας διαψεύδει τρεις μύθους που κυριαρχούν στην περί κρίσης συζήτηση. 
Η Πορτογαλία, πρώτον, δεν πάσχει από διαφθορά, όπως εμείς, δεν έχει φοροδιαφυγή, όπως εμείς, και τα δάνεια που έλαβε, στα χρόνια των παχιών αγελάδων, δεν τα έφαγε σε ρουσφέτια, μίζες και καταναλωτικές δαπάνες, όπως εμείς- τα επένδυσε σε έργα υποδομών. Τότε γιατί μοιράζεται την ίδια μοίρα με εμάς; Γιατί οι αγορές της γύρισαν την πλάτη; Γιατί υποχρεώθηκε να ζητήσει βοήθεια και να φορτωθεί την τρόικα και τον γαλανομάτη κύριο Τόμσον; Η Πορτογαλία, δεύτερον, όταν η διεθνής κρίση της χτύπησε την πόρτα δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Εφάρμοσε μια επιθετική, κεϋνσιανού τύπου, πολιτική, έριξε χρήμα στην οικονομία, με την μορφή δημοσίων επενδύσεων σε μεγάλα έργα υποδομών. Έκανε, δηλαδή, το σωστό. Αλλά γιατί αυτό δεν την γλίτωσε από την μοίρα μιας κρίσης χρέους, ίδιας με εκείνη που πλήττει εμάς, που τα κάναμε όλα λάθος; Και, τρίτον, η Πορτογαλία δεν ζούσε αμέριμνη τον περασμένο χρόνο. Η Βουλή της ενέκρινε τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας, από τα τέλη του 2009, στα οποία η συντηρητική αντιπολίτευση έδινε θετική ψήφο, με πλήρη συναίνεση. Στη διάρκεια του περασμένου 12μηνου, τα εισοδήματα στην Πορτογαλία μειώθηκαν περισσότερο απ' ό,τι στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τότε γιατί, μετά από έναν χρόνο αιματηρής λιτότητας βρέθηκαν οι Πορτογάλοι στην ίδια με εμάς μοίρα; Γιατί η συναινετική λιτότητα δεν τους έσωσε από τις αγορές; Το συμπέρασμά μου είναι πως οι τρεις βασικοί μύθοι που κυκλοφορούν είναι και οι τρεις λάθος: Όχι- η κρίση που ζούμε δεν οφείλεται στις «αμαρτίες» μας, δεν τιμωρούμαστε επειδή τα φάγαμε ή τα έφαγαν. Όχι- η εναλλακτική λύση να ρίξουμε χρήμα για να αναθερμάνουμε την οικονομία δεν λειτουργεί σε μια χώρα που δεν έχει δικό της νόμισμα να κόψει ή να υποτιμήσει. Και όχι-η λιτότητα από μόνη της δεν είναι η συνταγή για να βγούμε από την κρίση. Απέναντι στα τρία αυτά όχι, το μόνο πειστικό ναι είναι αυτό: Ναι- αυτό που ζούμε είναι οι διαφορετικές εθνικές εκδοχές μιας κοινής κρίσης, που είναι η κρίση της ευρωζώνης συνολικά, κρίση χρέους και ταυτόχρονα τραπεζική κρίση, που μόνον αν αναγνωριστεί ως τέτοια και αντιμετωπιστεί συνολικά, θα βγούμε από αυτήν. Έχουμε ελπίδες; Ίσως. Αλλά προς το παρόν κρατώ την οργισμένη απάντηση που μου έδωσε ο γερο-Μάριο Σοάρες, ο πατέρας της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, τρεις φορές πρωθυπουργός και δύο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη χώρα: Όχι, όσο την Ευρώπη κυβερνά η σημερινή της ηγεσία «αυτά τα φοβισμένα ανθρωπάκια, οι Μέρκελ και οι Σαρκοζί, πολιτικάντηδες που ούτε καταλαβαίνουν ούτε συμμερίζονται τις μεγάλες ιδέες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης».-

ΠΗΓΗ: Από το Facebook όπως το δημοσίευσε ο Στέφανος Τζουμάκας (Το κείμενο, όπως ο ίδιος αναφέρει παρέλαβε επίσης από φίλο)

13 σχόλια:

Anestis Moutafidis είπε...

Είμαι της άποψης ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας οφείλεται κατά κύριο μέρος στην δική μας εσφαλμένη ιδέα, ότι τα δισεκατομμύρια που δανειζόμασταν από την Ενωμένη Ευρώπη, ήταν δάνεια με ανοιχτό χρόνο ισχύος, δηλαδή δίχως κάποια δεσμευτική διορία για επιστροφή. Αυτή η εσφαλμένη αντίληψη, ή εάν θέλετε αυτή η επιπόλαια αντιμετώπιση του ζητήματος της επιστροφικής πληρωμής των δανείων είναι το βασικό αίτιο για το χαριστικό τσάκισμα που δέχτηκε η οικονομία της Ελλάδος. Τώρα φυσικά, όποια λύση και να εφαρμόσουμε δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το μέγα πρόβλημα, διότι είναι πλέον πολύ αργά. Ούτε η σκληρή λιτότητα είναι εις θέσην να μας βοηθήσει, ούτε η κεϋνσιανού τύπου οικονομία, αλλά και ούτε ο σκληρός φορολογικός έλεγχος. Αυτό που μας παραμένει είναι η εφαρμογή του πακέτου οικονομικών περιορισμών και λιτότητας που μας επιβάλουν οι πιστωτές της ΕΕ. Κατά την δική μου άποψη ήταν εξ αρχής αναγκαίο να πραγματοποιηθεί μία συγκεκριμένη διαπραγμάτευση μεταξύ της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και τους δανειοδότες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διαπραγμάτευση αυτή θα έπρεπε να είχε προβλέψει εκτός τα χρηματικά δάνεια, επίσης και μία σειρά από επενδύσεις των χωρών της ΕΕ, ή εάν θέλετε της Ευρωζώνης, προς την Ελλάδα. Εδώ εννοώ συγκεκριμένα επιχειρησιακές επενδύσεις, αλλά και επενδύσεις από ιδιώτες π.χ. στον τομέα της ελαφριάς βιομηχανίας, στον τομέα της βιομηχανίας φαρμάκων, στον τομέα κατασκευής ηλεκτρονικών συσκευών, στον τομέα παραγωγής αυτοκινήτων, επενδύσεις στον τομέα μηχανολογίας, περιβαλλοντολογίας, βιομηχανικής χημείας κ.λ.π.. Φυσικά για να μπορούσε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, έστω και σε μικρή κλίμακα, ήταν εδώ και δεκαετίες απαραίτητο οι πολιτική ηγεσία της Ελλάδος να είχε δημιουργήσει τους ανάλογους νόμους, για να πείσει τους συνομιλητές και δανειοδότες της από την ΕΕ ότι οι επενδύσεις των στην Ελλάδα θα ήταν εξασφαλισμένες και δεν θα διέτρεχαν τον κίνδυνο να βγούν ζημιωμένοι από την επιχείρηση αυτήν. Αυτό θα ήταν μία καλή οικονομική πολιτική μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών της Ευρωζώνης, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και με το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Δυστυχώς όμως δεν φιλοτιμήθηκε κανένας πολιτικός μας να προσπαθήσει να περάσει τέτοιου είδους προτάσεις προς τους μεγάλους ευρωπαϊκούς εταίρους μας. Φυσικά και βρίσκεται η Πορτογαλία στην ίδια μοίρα με την Ελλάδα, διότι είναι και αυτή ένα μικρό και ασήμαντο κράτος, σε σχέση με τα άλλα σε γεωγραφικό μέγεθος τεράστια κράτη όπως Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, κ.λ.π. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει τα μικρά αυτά κράτη εδώ και πολλά χρόνια στρατιγικές συνεργασίες με τα άλλα πάσχοντα κράτη της ΕΕ, είτε βρίσκονται αυτά στον χώρο της μεσογείου, είται βρίσκονται στον βορά, κ.λ.π.. Ουδέποτε όμως δεν επιδίωξαν οι πολιτικοί των Κρατών Μελών της ΕΕ τέτοιου είδούς συνεργασίες και διαπραγματεύσεις, για να δημιουργήσουν μία κοινή στρατιγική πολιτική μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να μπορέσουν να ασκήσουν μία ευγενή διπλωματική πίεση προς τα ισχυρά κράτη της ΕΕ. Για αυτόν τον λόγο ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια μία δισανάλογα μεγάλη οικονομική εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή μία μεγάλη οικονομική ανισότητα μεταξύ των ισχυρών κρατών μελών της ΕΕ και των οικονομικά αδύνατων κρατών μελών της. Ήταν εκ των προτέρων γνωστό, ότι η συνεχής επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εώς στα προς το παρόν 27 ευρωπαϊκά κράτη, θα σήμαινε και επιπρόσθετα έξοδα, διότι τα περισσότερα κράτη μέλη έχουν μεγάλη έλλειψη υποδομής, προ παντώς τα τέως ανατολικά κράτη συγκεκριμένα στον οικονομικό και στον τεχνολογικό, δηλ. βιομηχανικό τομέα. (Ακολουθεί σε ένα ξεχωριστό παράθυρο αμέσως το δεύτερο μέρος του σχόλιού μου αυτού).

Anestis Moutafidis είπε...

Αυτό σημαίνει σχετικά με την τωρινή κατάσταση της ΕΕ, ότι η βιομηχανική και η τεχνολογική της υποδομή παρέμεινε σε έξι ή εφτά χώρες κρατών μελών, ενώ οι υπόλοιπες είκοσι χώρες κρατών μελών υπολειτουργούν στους πρωτογενούς, εν μέρη και στους δευτερογενούς τομείς, συγκεκριμένα στους παραγωγικούς και τεχνολογικούς τομείς και είναι έτσι σε μεγάλο βαθμό εξαρτόμενες από την επενδυτική υποστήριξη της ΕΕ και την δανειοδότησή της. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα μεγάλα κέντρα της ΕΕ ευνοούνται από αυτήν την κατάσταση, διότι μπορούν να εξάγουν τα παραγωγικά τους προϊόντα στα άλλα κράτη μέλη και να κρατήσουν την οικονομία τους έτσι σταθερή. Θα ήταν ακόμα ποιο καλλίτερο όμως να ενίσχυαν τα περιφερειακά κράτη μέλη όπως π.χ. την Ελλάδα με τεχνογνωσία, παραγωγικές μονάδες, ερευνητικά κέντρα και περιβαλλοντολογική υποστήριξη, για να μπορέσουν και αυτά να δημιουργήσουν μία σταθερή οικονομία, η οποία θα τα επέτρεπε και αυτά με την σειρά τους να πραγματοποιήσουν επιπρόσθετες εμπορικές συναλλαγές με άλλα κράτη που βρίσκονται εκτός της Ευρωπαίκής Ένωσης, π.χ. με αυτά της Αφρικής, ή της Ασίας. Μονον με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να δημιουργηθεί στην Ελλάδα οικονομική άνοδος και σταθερότητα. Όλες οι άλλες πολιτικές της Ελλάδος είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, διότι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την χώρα στο οικονομικό αδιέξοδο. Αυτό είναι λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο χαροπαλεύει η Ελλάδα αυτόν τον καιρό. Γιαυτό υπάρχει τώρα η ιδιαίτερη επιτακτική ανάγκη, αλλά και επιβάλεται επιγόντως η στρατηγική πίεση προς την ΕΕ κατά της άνισης αυτής μεταχείρησης προς τα κράτη της περιφέρειας και της μεσογείου, που ασκεί εδώ και χρόνια. Αυτά λοιπόν πρέπει να μεταφέρουμε με έντονο τρόπο προς την κυρία Μέρκελ και τον κύριο Σαρκοζί, γιατί μας το επιβάλλουν οι ιδιαίτερα δυσμενείς οικονομικές συνθήκες της χώρας και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Εάν δεν κάνω λάθος ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση με την συγκρότησή της και με την συνεχή επέκτασή της τον κύριο και βασικό της στόχο, να αυξήσει την ανταγωνιστηκότητά της ανα τον κόσμο σε μεγάλο βαθμό. Αναρωτιώμαι λοιπόν με ποιον τρόπο άραγε να έχει σχεδιάσει να πραγματοποιήσει αυτόν τον μέγιστο στόχο. Είναι σίγουρο ότι η στενή συνεργασία της Γερμανίας με την Κίνα, δεν θα είναι αρκετή για να πραγματοποιηθεί ο στόχος αυτός.

Vaghi Filippaki είπε...

Μήπως γι αυτό νφαγώθηκε και ο Στρος Καν?????? Λέω τώρα..

Georgios Papadopoulos είπε...

οι εξελίξεις πάντως επιβεβαιώνουν τις αρχικές επιφυλάξεις πολλών εξ ημών

Nikiforos Michailidis είπε...

Οντως, η σημερινη ευρωπαικη ηγεσια ειναι πολυ κατωτερη των περιστασεων. Ακομα και ενας Kohl, φανταζει γιγαντας απεναντι τους ...

Georgios Papadopoulos είπε...

Νικηφόρε καλημέρα. Έχεις δίκαιο. Άσχετα από πολιτικές διαφορές και ο συντηρητικός και ο λεγόμενος πια προοδευτικός χώρος είχε ισχυρές προσωπικότητες, της Θάτσερ μη εξαιρουμένης.

Nikiforos Michailidis είπε...

Καλημερα Γιωργο. Επισης τωρα μου γινεται πληρως συνειδητο, γιατι η αριστερα δεν θα μπορεσει ποτε να αποτελεσει εναλλακτικη προταση. Αποτελει αναποσπαστοστο κομματι της παθογενειας του πολιτικου συστηματος

Georgios Papadopoulos είπε...

Αυτή η απλή κουβέντα θα έπρεπε να προωθηθεί στις πλατείες. Αυτό σημαίνει συμμετοχή. Η προσπάθεια εύρεσης εναλλακτικής λύσης. Αλλά βέβαια ζητώ δύσκολα.

Carlos Peralta είπε...

Espero que se solucionen los problemas de Grecia, fuerza amigos.

Georgios Papadopoulos είπε...

Ελπίζω Carlos να γίνουν όπως εύχεσαι. Σε ποια χώρα βρίσκεσαι;

Carlos Peralta είπε...

Buenas noches Georgios, buenas noches Grecia, un saludo desde Perú, país de los Incas.

Anatoli Kontomari είπε...

Γεια σου Γιώργο μου. Ματάκια μου υπάρχει και είναι εμφανέστατο σχέδιο παγκόσμιας επικράτησης και στα πλαίσια αυτής της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχει χώρος για αναβάθμιση της ζωής των δύσμοιρων εργαζόμενων ανά τον κόσμο αλλά είναι επιθυμητό και ευχερές να υποβιβάσεις τους εργαζόμενους απανταχού της γης. Όλες οι κατακτήσεις θα πάνε χαμένες, εκτός αν, ενωμένοι αντιδράσουμε. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Αμερική, στην Ινδία...κ.λ.π.
Προλάβαίνουμε να κάνουμε διαβήματα στον ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Kerdemelidou Vassiliki είπε...

7 Ιουλίου
εχει αποδειχθεί ότι τα οικονομικά προβλήματα ε'ιναι πολιτικά. Για αυτό την μεγάλη κρίση καλούντε να αντιμετοπίσουν θαρραλέοι πολιτικοί βασιζόμενοι στην δύναμη των λαών που εκρπροσωπούν αντιμετοπιίζοντας την εσχροκέρδεια και τους κύκλους της σαν εχθρό της δημοκρατίας και της ανθρώπινης υπόστασης. Αρκεί να καταλάβουν έγκαιρα οι ηγέτες το χρέος τους προς τους πολίτες. Ποιός είναι ο εχθρός είναι οφθαλμοφανές.